Alleen op reis. Voor de een de ultieme ontspanning, de ander moet er niet aan denken. Annemiek besluit het zelf te ontdekken, en wat blijkt: ‘mijn eigen gezelschap valt me niks tegen’.
Alleen op reis, het is uit pure nieuwsgierigheid. En omdat mijn omgeving meldt dat men er niet aan moet denken, neemt mijn reikhalzen toe. Vooral het solo nuttigen van het avondeten in het openbaar schrikt letterlijk iedereen af. Maar wat is het verschil tussen in je eentje lunchen of alleen dineren? Is het ene hip en het andere zielig?
Een andere rondgaande overtuiging is dat je tijdens een solo-reis ‘jezelf tegenkomt’. Nu lijkt me dat niet erg en ook bezijden de werkelijkheid. Volgens mij ontmoet je veel meer mensen, dieren, plaatselijke gewoontes en natuurschoon als je ongestoord om je heen kunt kijken, in plaats van te moeten keuvelen met je reisgezelschap.
'Je zou jou toch helemaal voor jezelf hebben'
Met de trein reis ik onder de Noordzee, dwars door Engeland, naar de westkust van Wales. Ik geniet met volle teugen van het uitzicht. Een goede vriend appt: ‘Je zou jou toch helemaal voor jezelf hebben.’ Inderdaad, m’n eigen gezelschap valt me ook niks tegen. Is er verband tussen innerlijke rust en liefde voelen voor de omgeving?
Op een tussenstation vergeet ik m’n rugzakje. Pas een half uur later heb ik dat in de gaten en haast me terug naar mijn vorige wachtplek. Een jongeman blijkt al die tijd over mijn bagage gewaakt te hebben. Kalm en gewoon overhandigt hij mijn vrachtje. Zo ziet innerlijke vrede er kennelijk uit. Een zegen voor de wereld.
Altijd als eerste de nieuwe column van Annemiek ontvangen?
Schrijf je dan nu in voor de KRO-NCRV inspiratie nieuwsbrief!
