Beleefd en bedremmeld gedrag. Velen van ons zijn daartoe opgevoed en dat is maar goed ook. Kom er tegenwoordig nog eens om. Toch word ik nerveus van bedremmeld beleefde types. Door dit gedrag wordt een afstand geschapen die vaak ontmoedigend groot blijft. En hoe intiemer een relatie, hoe speelser de onbeleefde plagerijtjes worden.

De psalmdichters tonen ons zelfs dat hoe groter het geloof, hoe blasfemischer God soms wordt toegeschreeuwd. Als ik met mijn twee collega’s in de eindmontage van een ontroerende Verwondering zit, zijn onze grapjes nadrukkelijker dan bij een wat gematigder aflevering. Bovendien zijn we in het stadium gekomen dat we elkaar bijnamen geven. Intimiteit leidt tot grensvervaging.

Deze hele redenatie heb ik nodig om uit te leggen dat ik ervan geniet om boeken weg te gooien of zelfs te verbranden. Heviger kan het heilige niet geschonden worden, als je de mores moet geloven. Waarom geniet ik er dan zo van? Zie het maar als vakantie nemen van de afspraken. Of is het m’n tweede puberteit? Hoe zou het bijvoorbeeld zijn als je voor je komende bezoek weer glaasjes vol sigaretten op tafel zet? Waarom komt dit idee in me op?

Misschien is het hoogst particulier, maar dat kan ik eigenlijk niet geloven. Alles wat heilig is, verlangt naar bevrijding. Die intieme speelse dans tussen onze eerbied en onze vrije verantwoordelijkheid. Die heilige huiver.