'De bel gaat. Mijn buurvrouwtje. Ze is zes. Net als vorig jaar wil ze graag voor Jezus komen zorgen. Ze reikhalst naar de heilige nacht, want op school heeft ze gehoord over de vlucht voor Herodus. Het goddelijk kind moet tijdens de donkere dagen beschermd en gekoesterd worden. Door haar. Daarom wil ze alvast een piepklein asielzoekerskribje inrichten. Daar kan ‘ie op z’n gemakje geboren worden. Kerst is het feest van ruimte maken voor het goddelijk kind. In ons. Bij mij. Ik bof maar met haar.

Misschien kan ik haar onder het genot van onze beker warme chocola het verhaal van de 17e eeuwse mysticus Angelus Silesius vertellen. Deze Silesius hield de mensen voor dat als Christus duizend keer in Bethlehem geboren is, maar niet in ons eigen hart, het zinloos is kerstfeest te vieren.'

'Maar ze heeft haar kinderboek over Franciscus van Assisi bij zich.
 En dan is er geen ontkomen meer aan, zo weet ik inmiddels. Dus lezen we net als vorig jaar over die man van Assisi die zoveel van Jezus en van dieren hield, dat hij een levende kerststal bouwde. Met de os en ezel uit Jesaja.


In het Hebreeuws schijnen ossen en ezels sjoriem we chamoriem te heten.
 Enkelvoud sjoor we moor.
Schorriemorrie.
 Dat vindt ze een leuk woord waar ze zich door laat inspireren. Een Jezus is in mijn stulpje gauw gevonden. Ook haar knuffels liggen voor het oprapen.
 Nu ze een geschikt jezusbeeldje heeft gevonden dat ze in een warme handdoek wikkelt, zijn haar aap, eland, big en schaap er als de kippen bij. Ze maakt er een beestenboel van.
 Dat het nog niet echt staltijd is, deert haar niet.
 Buiten is het waterkoud, dus is het zaak ons goddelijk kind wollig te wiegen.


Hij werd geboren tussen schorriemorrie, liep er tijdens zijn leven graag mee op en hing er later tussen te sterven.
Zij vat de kern en neuriet als een moedertje.
 Aap geeft het kerstkindje een kus. Zij zoent aap. Haar toewijding maakt de dag al heilig.
 Ons kerstfeest valt vroeg dit jaar. Het kribbekind, tussen knuffels geklemd, zal ieder jaar in haar geboren willen worden.'