In de documentaireserie Na de klap bezoekt Tom Kleijn de Italiaanse familie Matti Altadonna. Giuseppe en zijn vrouw Maria Grazia verloren hun zoon Luigi (35) bij de brugramp in Genua. Michele Giuseppe verloor zijn broer.
Luigi's lichaam werd door brandweerlieden uit een bestelbus gehaald die gevaarlijk hoog boven het asfalt bungelde aan de restanten van de brug. Luigi was precies op het verkeerde moment op de verkeerde plek, toen in de zomer van 2018 de Morandi-brug in Genua instortte op het moment dat hij erop reed. Hij liet een vrouw en vier kinderen na.
Grootvader Giuseppe en zijn gezin hebben na de ramp hun intrek genomen in een huis aan de rand van Genua, vlakbij hun schoondochter en de kleinkinderen. Giuseppe: “Dit voelt als de juiste keuze. De plek die Luigi achterliet kunnen we niet vullen, maar we kunnen wel met alles wat we hebben om zijn vrouw Lara en het gezin heen gaan staan.”
Italiaans diner met de reddingswerkers
Als Tom Kleijn de familie Matti bezoekt voor de documentaireserie gebeurt er iets bijzonders. Het blijkt dat de ramp heeft geleid tot een bijzondere band geleid tussen deze familie en de reddingswerkers die Luigi hebben geborgen. Tijdens een diner met wijn en Calabrese vleeswaren leert Tom een van de ambulancebroeders Mirko Bertulla kennen.
Mirko is vrijwilliger van het Blauwe Kruis uit Fegino, een wijkje in Genua. Hij krijgt op 14 augustus 2018 de oproep om met spoed te komen helpen bij de brug waar hij zelf dagelijks meerdere keren overheen rijdt, zoals zo’n beetje iedere Genovees. Samen met een collega ontfermt hij zich over het lichaam van Luigi. Giuseppe is enorm dankbaar voor deze inzet van de ambulancebroeders: “Deze mensen zitten in ons hart, ze maken nu deel uit van onze grote familie.”
De ramp heeft de ambulancebroeders niet koud gelaten. Het was Giuseppe die Mirko overhaalde om niet te stoppen met zijn werk voor het Blauwe Kruis. “Ik voelde me zo slecht van alles wat ik had gezien”, vertelt Mirko. “Maar Giuseppe vroeg me om door te gaan met dit werk. Hij zei dat ik een goede knul was met een groot hart. Hij zag dat hij zag dat ik met liefde en passie anderen hielp. Ik heb hem moeten beloven niet te stoppen.”
Blijven denken aan Luigi
Giuseppe’s zoon Michele (16) zit stilletjes aan tafel. Hij was idolaat van z’n veel oudere broer. Iedere dag om 11:36 - het tijdstip van de brugramp - gaat het alarm op zijn telefoon af. “Zo vergeet ik hem niet, is hij bij me en denk ik even aan hem.”
Zijn facebookmuur staat vol met foto’s waarop hij op de schouders van z’n broer zit. Op zijn eigen schouders prijkt sinds kort in Romeinse cijfers zijn broers geboortedatum: XI XI MCMLXXXIII. “Ik moest m’n vader wel eerst om toestemming vragen. Ik ben nog minderjarig. Anders had ik echt nooit een tatoeage gemogen. Het betekent heel veel voor me om Luigi nu op deze manier bij me te dragen.”
“Door de brugramp heb ik besloten om anderen te helpen”
Van veel dichterbij dan hem lief is heeft Michele kunnen zien wat het werken als ambulancebroeder inhoudt. De contacten met de ambulancebroeders hebben hem overtuigt vrijwilligerswerk te gaan doen. Hij besloot zich aan te melden bij het Blauwe Kruis van Fegino en loopt nu in het weekeinde stage bij dezelfde club mensen die zijn broer naar het mortuarium transporteerden. “Ik was 14 toen mijn broer om het leven kwam bij de ramp. Ik was met totaal andere dingen bezig. Maar na de ramp en het contact met deze broeders heb ik besloten dat ik ook mensen wil helpen.”
In Rome nam Michele onlangs een vrijwilligersprijs in ontvangst uit handen van het hoofd van de Protezione Civile. Michele zei bij die ceremonie: “Op het donkerste moment van mijn leven en dat van mijn ouders hebben deze hulpverleners ons geholpen en dat zullen we nooit vergeten. Precies hierdoor heb ik ingezien dat ik er ook voor anderen wil zijn. Door de brugramp en het overlijden van mij broer heb ik besloten om mij aan te melden als vrijwilliger bij de ambulancedienst van Genua.”
Een tweede familie geworden, na de ramp
Vader Giuseppe en moeder Maria Grazia zijn blij voor hun zoon. “Ze zijn trots dat ik wat terugdoe voor de mensen, de hulpverleners en de stad”, vertelt Michele. “De ambulancebroeders die mijn broer vonden zijn een tweede familie geworden. We hebben allemaal dezelfde liefde voor ons werk. We helpen mensen en dat is fantastisch.”
