Hilde is lid van de Brug-Es Kerk in Dwingeloo. Ze heeft een metabole aandoening, maar daardoor laat ze zich niet uit het veld slaan. ‘Ik ben zelf van nature echt iemand die kijkt naar wat wel kan. Dat ben ik gaan doen.’ Om zelfstandig te kunnen wonen, kreeg ze gezelschap van de hulphond Matata. Samen met hem ontdekte ze een nieuwe passie. Hilde vindt het heerlijk om met honden te werken en te trainen.

Matata geeft niet alleen verrijking aan het leven van Hilde, maar ook aan de levens van de bewoners in het verzorgingshuis in de buurt. Vandaag gaan Hilde en Matata weer als vrijwilligers aan de slag. Kwispelend rent Matata vooruit, het verzorgingshuis binnen. Normaal gesproken mag je hulphonden nooit zomaar aaien, maar in het verzorgingshuis geldt voor Matata iets anders. Iedere bewoner is welkom om bij Matata een knuffel te komen halen. Sterker nog, Matata sprint al naar ze toe.

Nadat Matata al heel wat ouderen met een glimlach heeft achtergelaten, gaan Hilde en Matata bij het appartement van een bewoner langs. Hij zit in zijn eentje in een grote stoel voor het raam. Tegenover hem aan de andere kant van het raam staat nog zo’n stoel. Een lege stoel. Het is de stoel van zijn vrouw die helaas 3 weken geleden is overleden. ‘Ze zou 93 jaar geworden zijn vandaag.’

Het overlijden van de echtgenote geeft veel stilte in huis. ‘Je moet eraan wennen. Ze was uitgeleefd.’ Gelukkig komen Hilde en Matata nu wat vaker langs. De man bloeit zichtbaar op, zodra Matata bij hem komt. ‘Het is een lief hondje, hè!’ Hilde kan dat natuurlijk van harte beamen: ‘Echt wel!'

Bekijk hier deze aflevering