"Je kunt de coronatijd zien als een 'reset-tijd'", vindt theoloog Jos van Oord. "Het is een periode tussen de tijd die was en de tijd die komt." Het resultaat: zeven mijmeringen over het effect van de crisis op ons leven. Lees je mee? Dit is aflevering 2.
Meneer Hoek van 94 jaar krijgt in een krant de tongen wel los met zijn ingezonden brief aan jongeren die de corona-maatregelen aan hun laars lappen. 'Mijn jeugd is mij ontnomen door de oorlog. Heb geduld, jullie tijd komt nog wel.' Hij raakt een snaar: jongeren reageren. Ze zijn positief, maar ook wat kritisch. ‘U heeft het lastig gehad, maar wij ook.'
Het is ook niet menselijk: opgesloten zitten, geen contact met elkaar hebben. Zowel jongeren als ouderen hebben er last van. Mens-zijn doe je samen! Je hebt elkaar nodig.
Natuurlijk is de oorlogstijd van meneer Hoek niet te vergelijken met deze feestloze periode van jongeren. En mijn positie thuis is echt anders dan de vele gezinnen in kleine appartementen, in grote wereldsteden of de overvolle vluchtelingenkampen.
We moeten het toch kunnen samen? Rekening houden met elkaar? Het samen uithouden? We moeten soms gewoon wat inschikken en ons voegen naar de regels. Ik vond het wel mooi wat de schrijver Ilja Pfeijffer in de laatste Zomergasten zei: 'Ik heb geleerd dat vrijheid alleen vrijheid kan zijn als je daarbij aan de ander denkt.'
Daarom heb ik moeite met de acties van 'virus waarheid'. Waar maken zij zich druk om? Kunnen we niet beter de onzekerheid delen? En geduldig samen doen wat we kunnen doen?
En over ‘virus waarheid’ gesproken... Ik denk aan een andere waarheid. Het Hebreeuwse woord voor 'waarheid' is emeth. Dit komt van een werkwoord dat met koesteren en bevestigen te maken heeft: 'aman'. Ons 'amen' komt daar vandaan. Als je dat woord zegt wil je betrouwbaar zijn. Dan ga je zorgvuldig met het leven van jezelf en anderen om.
Dan wil je het leven beamen. Verdriet delen. Teder. Intiem. Koesteren van wat er wel is. Met veel geduld en liefde.
Samen.
