Liesbeth Goedbloed vindt vrede in de natuur
In De Verwondering ontvangt Annemiek Schrijver gasten uit verschillende religieuze tradities met uiteenlopende maatschappelijke achtergronden om te praten over hun inspiratie en alledaagse spiritualiteit. Deze keer: Liesbeth Goedbloed.
De romans van Liesbeth Goedbloed staan vol met Bijbelse symboliek en grote religieuze vragen over schuld en genade. Ze laat zich voor haar boeken inspireren door haar eigen jeugd in een streng reformatorisch gezin, waar weinig ruimte was voor barmhartigheid. Fouten werden keihard afgestraft. Psalmen werden haar vluchtheuvels, omdat er in deze teksten ruimte was voor alle emoties én er een directe relatie met God voelbaar werd.
Pas toen ze op haar achttiende de kerk verliet, ontmoette ze voor het eerst mensen buiten haar eigen geloofsgemeenschap. Ze realiseerde zich toen pas hoe traumatisch haar jeugd was geweest. Er begon voor Liesbeth een zoektocht naar lichtvoetigheid en bereikbare vrede: een vrede die héél nabij is. Ze vindt deze vrede vooral in de natuur: “Het boek van God is heel lang een gesloten boek geweest, maar het boek van de natuur ligt altijd open.”
De inspiratietekst van Liesbeth Goedbloed
Zoals een hert dorst naar water
zo verlang ik naar U, o God
ik ben vastgeklemd in een strik
in het bos toen ik met rilde benen
wilde vluchten naar U: de boze
boswachter heeft de strik tussen
twee groene bomen gezet en ik
snoof water en strekte mijn gewei
en rende over mos en struiken naar
de levendige bron, maar mijn voeten
vielen in des bozen val en nu
hunker ik te meer, mijn gewei laat
van mijn hoofd los, mijn tong
schiet uit en mijn zachte ogen staan
ver, ik hoor de honden jagen achter mij
aan en de kraaien zwerven boven mij
om en ik hijg naar het echte water
alzo hijgt mijn ziel naar U, o mijn God.
- Lode Bisschop
