Na twintig jaar columns te hebben geschreven voor het weekblad Margriet, het kookboek (Zonder Fratsen) én een persoonlijke ode aan 60 jaar levenservaring (en bedankt!) heeft Anita een nieuw podium gevonden op de website van KRO-NCRV. Hier deelt ze haar verbijstering, ontroering en vreugde over al wat het leven brengt.
Het idee dat vakantie niets meer dan een ‘laissez faire laissez passé’ of in gewoon Nederlands een kwestie van ‘lamaarwaaien’ is, is aan mij, helaas, niet besteed. Het lijkt me overigens heerlijk hoor; je mietert wat spullen in een koffer, tas, rugzak, vraagt de buren om een oogje in het zeil te houden (daar ga je al met je ‘laissez…’) en je trekt de deur achter je dicht. Hallo wereld en onbekende verten, hier ben ik!
‘Lamaarwaaien’ is verleden tijd
De werkelijkheid is een stuk minder poëtisch en avontuurlijk, althans, míjn werkelijkheid. Vroeger lukte het nog wel; drie weken op de bonnefooi met de fiets door het Britse Koninkrijk. Niks plannen, boeken of anderszins regelen, nou ja een globale route en de overtocht maar verder…. Opstaan, tentje inpakken en trappen maar. Een gevoel van ultieme vrijheid! Het nadeel laat zich raden; bij de melding ‘No Vacancies!’ stond je zo nog een uur of wat heuvel op heuvel af, op de trappers, en dan moest de tent nog in de steigers en er een potje worden gekookt. Ach, ik was begin twintig met een onverschrokken geest en een onvermoeibaar lijf. Ik kon door!
''De werkelijkheid is een stuk minder poëtisch en avontuurlijk, althans, míjn werkelijkheid''
Inpaklijstjes en restaurantreserveringen
De fietsvakantie die nu voor me ligt is één en al planmatige aanpak. Er komt nog net geen Excelsheet aan te pas, maar dat is waarschijnlijk een kwestie van tijd. Vooralsnog voldoet een notitieboekje met daarin het weekplan, de logeeradressen plus telefoonnummers en een aantekening of er al dan niet is aanbetaald (inderdaad, de slaapmatjes zijn ingeruild voor comfortabele bedden), de restaurantreserveringen (want ook koken op éénpitsbutaan is verleden tijd) en een inpaklijstJE (‘Je’ want op de fiets kan er slechts het hoogstnoodzakelijke mee dus moet er zorgvuldig worden gewikt en gewogen.)
Toch nog vrij
Dan de route. Kent u die van de ANWB? De knooppuntenroutes? Middelbaarder wordt het niet, maar ondanks mijn huiver voor de unisex afritsbroek zijn die groene bordjes reuze handig om van A naar een nog onbekende B te komen en zo verder. En anders is er altijd Google maps nog. U ziet het, niks ‘lamaarwaaien’, alles tot in de puntjes geregeld.
Saai misschien zelfs en avontuurlijk is het al helemaal niet meer, maar dat gevoel van vrijheid ervaar ik nog steeds. Juist omdat alles is geregeld en niets aan het toeval is overgelaten zit ik super ontspannen op m’n zadel, en ben ik van moment tot moment tot moment in het hier en nu. En dat is precies wat ik van een vakantie verwacht.
