Het is het beeld van de kerk als veldhospitaal dat er is voor de mensen met de wonden van hun leven, op plekken buiten de heilige ruimte van het kerk gebouw. Zo kunnen we mensen helen en het gevoel geven dat Christus er voor ieder mens is. Dat is de opdracht vanuit het Evangelie, vindt de huidige paus Franciscus in zijn eerste encycliek, al weer wat jaren geleden. Hij heeft sindsdien stevige kritiek gekregen, zeker ook uit kringen in het Vaticaan zelf.

Er was en is veel tegenwerking, De paus maakte het zichzelf ook niet gemakkelijk. Hij strooide zout in de wonden van veel curiekardinalen, hij maakte ze zelfs belachelijk, maar hij bleef onverstoorbaar in zijn missie om de boodschap van vreugde aan alle mensen te brengen, ook buiten de kerk, ook naar andere religies. Paus Franciscus pleitte in zijn tweede encycliek voor de heelheid van de schepping. Hij waarschuwde ons dat we de schepping niet naar onze hand mochten zetten. Vorig jaar – bij het begin van de coronacrisis – bleek hoezeer de paus een profetische blik heeft gehad. En juist toen haalde hij niet zijn gelijk, maar vroeg hij God om de wereld te troosten en te helen en riep hij ieder op om juist met de wereld van anderhalvemeter broeders en zusters van elkaar te blijven, het thema van zijn derde encycliek.

En intussen riep de paus een Jozefjaar uit omdat hij Sint Jozef als een teken van hoop ziet in deze coronatijd. Want Jozef werd beproefd maar aanvaardde zijn lot, bleef Maria trouw in haar zwangerschap en had de moed om voluit vader te zijn van die bijzondere zoon, Jezus.

Ik schrijf dit omdat ik met bewondering kijk naar het pastorale hart van deze paus: dat klopt voor de mensen, voor de aarde, voor de religies, voor Jozef als voorbeeld in de huidige crisis. Soms denk ik dat ik droom.

Maar bij de achtste verjaardag van dit pontificaat kijk ik naar een paus die het Evangelie voorleeft.

Meer katholiek...