In de volgende aflevering van De Verwondering bezoekt filosoof Marjan Slob de boshut voor een bijzonder gesprek met Annemiek Schrijver.
Filosofe Marjan Slob groeide op in de Alblasserwaard en ademde daar de lucht van bescheidenheid en zelfonderzoek - eigenschappen die haar later als beschouwer en zoeker van pas kwamen. Ze studeerde psychologie en filosofie en werd vooral geraakt door de filosoof Blaise Pascal (1623-1662).
Zijn zuivere gevoel voor deze gebroken wereld en voor de mens als gevallen engel zette hem op het pad van de eenzaamheid. Hij stelde zich voor dat de kosmos, de hemel leeg is en snakte naar verbinding met God. Dit verlangen deelt Marjan: het grote verlangen dat het goed komt met ons, naar hoop. Zijn we nog in staat dingen te verduren? Of zijn we overgave verleerd?
Marjan Slob (1964) is essayist, columnist en filosoof. Ze schrijft voor de Volkskrant en werkt als zelfstandige voor o.a. het Rathenau Instituut en de WRR. In 2017 won ze de Socratesbeker voor het beste filosofische essay. Vorig jaar verscheen haar boek De lege hemel – over eenzaamheid.
De inspiratietekst van Marjan Slob
We zijn niet in staat iets met zekerheid te weten, noch het helemaal niet te weten. We drijven rond op een uitgestrekt middengebied en worden, steeds onvast en zwalkend, her- en derwaarts gedreven. (-) Niets blijft stilstaan voor ons. Het is de voor ons natuurlijke toestand, die desalniettemin het meest tegen onze neigingen indruist. Wij branden van verlangen vaste bodem te vinden, een laatste definitieve grondslag om een toren op te bouwen die tot het oneindige reikt, maar ons hele fundament barst en de aarde opent zich tot onmetelijke diepten.
- Blaise Pascal 1623-1662
