"Je kunt de coronatijd zien als een 'reset-tijd'", vindt theoloog Jos van Oord. "Het is een periode tussen de tijd die was, en de tijd die komt." Het resultaat: zeven mijmeringen over het effect van de crisis op ons leven. Dit is de laatste aflevering, lees je mee?
Het is voor ons een moeilijke tijd. Mensen zijn virusmoe. En wat staat ons nog allemaal te wachten? Deze week zijn er weer strengere regels van de overheid. En dan komt er ook nog de donkere tijd van het jaar aan. Die anderhalve meter samenleving is een hard feit. Nog steeds. Thuis werken, geen afspraken van aangezicht tot aangezicht, maar via facetime.
Facetimen, het woord zegt het al. We moeten het alleen met gezichten doen. We zien niet meer de hele mens, maar alleen het topje, het kopje. We kunnen elkaar niet meer aanraken, de bewegingen van het hele lijf zien. Alleen het hoofd. En als het mondkapje verplicht wordt zelfs dat niet meer helemaal. Alleen nog de ogen. En als dat alles is waarmee we het moeten doen -wat zien we? Hoe kijken we?
In het Grieks zijn er verschillende werkwoorden voor kijken. Er is het woord ‘anablépein’, dat is het gewone kijken, opkijken. Maar er is ook ‘theoorein’, een ‘zien’ dat een soort van schouwen is, een innerlijk kijken. Nadenkend peinzen. Zoiets. Het is een proces van de buitenkant naar de binnenkant. Van ‘waarnemen’ tot van binnenuit zien.
Wat staat ons nog allemaal te wachten?
Daar zou het wel eens op kunnen aankomen in deze tijd: op innerlijk kijken. Van aangezicht tot aangezicht. Via facetime niet alleen opkijken, ‘hé, jij daar’, maar innerlijk, van binnen uit de ander tegemoet treden, ‘hoe gaat met echt met je’? En dat moet toch ook van anderhalve meter afstand kunnen? Misschien zien we door dat ‘innerlijk kijken’ meer dan het gewone bij anderen. Dan hebben we een goed gesprek, luisterend, vragend en voelen we bij de ander het gemis of de Coronamoeheid. Of de pijn door de eenzaamheid. Of het verdriet van de COVID-19 besmetting.
We dragen allemaal wel wat mee deze dagen. En dát delen, ja dat zou ons kunnen helpen het vol te houden. Als we de ander echt zien. Gezien en gehoord worden, dat is het waar het op aan komt in deze barre crisis. En dan heb ik het niet alleen over de economische malaise, maar vooral over de emotionele en sociale gevolgen van dit virus.
Elkaar echt zien, van binnenuit. Verbonden zijn met elkaar- van oog tot oog is dan van hart tot hart. En in elkaars ogen op zoek gaan naar wie de ander is. Medemens. Heel de mens.
