In de volgende aflevering van De Verwondering is Monique van Strien te gast.
Monique van Strien is OK assistent, pedagoog en voorganger bij het Apostolisch Genootschap. Tijdens haar opleiding leerde ze op de Intensive Care een les die haar leven veranderde. Sindsdien doet ze haar uiterste best om te zorgen dat anderen zich door haar gezien voelen.
Met Artsen zonder vakantie gaat ze al jaren naar Oost-Congo. Ook daar telt voor haar het zien van de mensen het zwaarst. Ze ziet hoe in ellende alles verdwijnt: ‘Er is daar geen licht, als (para)medicus bén je het licht.’ Ze heeft er veel geleerd, hoeveel mensen kunnen verdragen maar ook hoe de menselijkheid verdwijnt: cassé, c’est ça (kapot, dat is het dan): het zijn daar gevleugelde woorden.
Voor Monique van Strien is geloof een vastberaden vermoeden wat bevestigd wordt in kleine momenten die oplichten. Ze kan de wereld niet redden, ze kan Congo niet redden, maar ze wil binnen dat onvermogen wel iets betekenen als ze zich verbindt in ecologie, in samenleven, en in de weigering te geloven dat het niet goed komt.
De inspiratietekst van Monique van Strien
Ik wist dat ik mijn mond moest houden
als ik werkelijk iets te zeggen had
ik wist dat ik mezelf niet zo vertrouwde
en overschreeuwde dat
Ik wist ik moet mijn ogen sluiten
als ik werkelijk iets wil zien
Ik wist ik kijk teveel naar buiten
het zit natuurlijk binnenin
Ik dacht de hongersnood in Afrika
als die maar eenmaal is gestild
Ik dacht de kernwapens de wereld uit
te politiek veel te gewild
Ik dacht we moeten eerlijk delen
ieder het zijne dus de helft
ik dacht als iedereen volmaakt is
begin ik aan mezelf
Ik dacht ik haal het uit de boeken
Ik dacht ik vecht me vrij
ik dacht dat ik het ver moest zoeken
het ligt natuurlijk heel dichtbij
Ik dacht ik moet mijn vuisten ballen
iemand zei open je hand
ik was bang om door de mand te vallen
iemand zei er is geen mand
- uit De Mars, Freek de Jonge
