Hoi Stephanie, hoe kijk je terug op de documentaire?

‘In eerste instantie vond ik het confronterend. De documentaire is een soort spiegel. Dat was voor mij in het begin heel heftig, het was echt een klap in mijn gezicht. Zo van: dit is dus hoe jij bent. 

Nu kan ik erop terugkijken en voel ik me vooral heel trots. Ik heb het namelijk niet makkelijk gehad. Ik heb echt moeite gehad met de grafische en intieme scènes, maar ik denk dat het juist heel mooi en kwetsbaar is dat ik die scènes toch laat zien.’

In hoeverre heeft deze documentaire je geholpen in het proces van zelfacceptatie? 

‘Het voelt bevrijdend. Voor mijn gevoel laat ik de oude Steph achter in de documentaire. Dat laagje van onzekerheid dat ik 12 jaar lang heb gedragen, wil ik niet meer. Ik ben uitgeput en wil wat anders met mijn leven. Ik had alles, maar ik voelde me heel leeg van binnen.

De documentaire heeft eigenlijk een open einde. Je ziet ook dat ik op het einde spijt heb van de nieuwe borstimplantaten. Het voelt alsof ik nog net de finish niet heb gehaald. 

Ik probeer lief voor mezelf te zijn. Kleine stapjes, het is een proces. Ik ben nu net een half jaar gestopt met fillers en botox. Ik kom erachter wie ik nu echt ben. Ik kan weer ademen.’

Wat helpt jou bij dat proces? 

‘Ik ben niet echt spiritueel of zo, maar ik denk wel dat ik meer geaard ben. Ik ben dichter bij mezelf. Hoe dat is ontstaan? Omdat ik me heel erg verbonden voel met mijn familie. Ik kom bijvoorbeeld vaak op mijn vaders boerderij. Daar zit ik lekker in de natuur, tussen de schapen. De glamour wereld heb ik volledig achter me gelaten. Deur dicht, bam.

Ook mijn moeder hielp in dit proces. Doordat ik deze wereld en daarmee mensen losliet, wist ik niet goed meer waar ik thuishoorde. Mijn moeder gaf daarop een hele lieve reactie: “Steph, je hoort bij jezelf”. Ik heb al heel lang geen partner en ik date momenteel ook niet. Het is goed om alleen te zijn.’

Hoe zie je een gezond lichaam nu voor je?

‘Je lichaam is je tempel, maar ik heb haar niet als tempel behandeld. Bij mij zie je natuurlijk littekens. Die littekens van de buitenkant vertalen naar de binnenkant. 

Ik vind dat we meer mogen uitspreken dat plastische chirurgie ook een verslaving is. We hebben maar één lichaam. Mijn moeder zei dat altijd, en nu zeg ik dat. Ik denk dat we dankbaar mogen zijn dat we überhaupt oud mogen worden.’ 

Wat hoop je dat mensen opsteken van de documentaire? 

‘Er zijn natuurlijk altijd mensen die kritiek hebben. Dat mag ook, mensen mogen commentaar geven. Maar ik word blij als ik kijk naar de positieve reacties die ik heb gekregen op de boodschap die ik de wereld inbreng, mijn missie. 

Ik krijg bijvoorbeeld reacties van zwangere vrouwen. Zij vertellen mij dat ze nadachten over liposuctie na de bevalling, maar zich bedenken na het horen van mijn verhaal. Dan denk ik: wauw, dit is de impact die ik kan maken. Daar ben ik heel dankbaar voor.'

Is er iets dat je na de opnames geleerd hebt wat je graag nog in de documentaire had willen zien?

‘Het is heel belangrijk dat we de jeugd zoveel mogelijk beschermen. Plastische chirurgie blijft een lastig onderwerp, maar we moeten erover blijven praten. De jeugd is beïnvloedbaar. Zeker nu met sociale media. Daarom denk ik dat het belangrijk is voor ouders om te praten met je kind.

Ik wil ook graag langs scholen gaan. Zo kan ik lastige onderwerpen bespreekbaar maken: Hoe ga jij met sociale media om? Krijg je nare reacties? Hoe ga je om met de perfecte plaatjes die je voorbij ziet komen? De documentaire is voor mij niet het einde, maar het begin.’