Groningen staat bekend als een bruisende studentenstad die rijk is aan cultuur, uitgaansgelegenheden en prachtige monumenten; waaronder de Martinikerk. Eén van de dingen die deze kerk zo bijzonder maakt, is het 500 jaar oude orgel. Met zijn 3500 pijpen is het een van de grootste barokorgels ter wereld. 

In de Martinikerk worden we welkom geheten door dominee Pieter Versloot, die uitlegt dat 'zijn' gemeente vol zit met gewone mensen die op hun eigen manier tóch heel bijzonder zijn. Net als nachtegalen, zegt hij: 'Zij leerden mij dat juist als het donker is, je de sterren kunt zien schitteren. Net als de nachtegaal blijven ook deze schijnbaar hele gewone, onopvallende mensen zingen in de nacht.' Het thema van deze aflevering is, heel toepasselijk, 'gewoon bijzonder'.

Het ligt niet in onze Nederlandse aard, en al helemaal niet in de Groningse aard, om te vertellen hoe bijzonder we onszelf vinden. Toch vragen we de mensen van de Martinikerk: wat maakt jou bijzonder?

Deze aflevering maken we ook kennis met kunstschilder Egbert Modderman, wiens levensgrote schilderijen de Martinikerk sieren. Zijn kunstwerken mogen dan wel bezoekers uit het hele land trekken, bijzonder vindt hij zichzelf niet. Hij probeert in zijn werken in de Martinikerk, die samen de zeven werken van barmhartigheid vormen, het bijzondere juist gewoon te maken. 

Ook ontmoeten we Janke Hulleman, die ondanks haar hoge leeftijd nog steeds actief probeert te blijven. Zo wandelt ze elke dag door de binnenstad van Groningen om uiteindelijk bij de Martinikerk uit te komen. Ze laat ons zien waarom de praatjes onderweg én haar bezoek aan de kerk zo belangrijk voor haar zijn.

Zoals altijd wordt Petrus in het land afgesloten met een bijzonder lied. Dit keer klinkt lied 525: Wij willen de bruiloftgasten zijn.