Koken, eten, proeven, zoeken, experimenteren... Zo kan ik nog wel even doorgaan over mijn dagelijkse werkzaamheden. Ik houd van mijn beroep als chef-kok. Als negenjarig meisje kwam ik erachter dat ik kok wilde worden en vanaf mijn 13de levensjaar was ik ervan overtuigd dat ik chef-kok wilde zijn. Vol overtuiging ging ik mijn passie achterna. Eigenlijk heb ik van mijn obsessie mijn beroep gemaakt 😉. Maar ook in mijn vrije tijd houd ik me graag met eten bezig. Zo heb ik op Kwaku weer een mooi traditioneel gerecht mogen proeven dat ik nog niet kende!  

Het Kwaku Summer Festival wordt sinds 1975 bijna elk jaar tijdens een aantal weekeinden in de zomer gehouden in het Nelson Mandelapark in Amsterdam-Zuidoost. Het is van origine een Surinaams festival, maar het heeft zich ontwikkeld tot een multicultureel festival. Ik heb het tijdens de pandemie echt gemist. 

Ik ging op de Molukse dag, en een Molukse vriend van mijn neef zei dat ik een echt Moluks gerecht moest proeven: papeda. Het is een pap die dient als basisvoeding op de Molukken en Irian Jaya en is in deze delen van Indonesië de vervanger van rijst. Papeda wordt gemaakt van sagomeel (dit wordt gewonnen uit de sagopalm, red.) dat met koud water wordt aangelengd tot een gladde pap. Ik heb de papeda met vis gegeten. Er werd mij verteld dat ik het moest slurpen; dit hoort bij het eten van dit gerecht. Nou, daar ging ik dan! Al slurpend moest ik denken aan de Surinaamse okersoep. Niet omdat het erop lijkt of dat het ernaar smaakt, maar omdat het beide slijmerig is. Zo zijn Molukken opgegroeid met papeda, en ik met okersoep. 

Okersoep ziet er voor velen niet smakelijk uit, maar je kunt mij er ‘s nachts voor wakker maken. De groene slijmerige okersoep is namelijk ontzettend rijk van smaak. Het bizarre van dit verhaal? Als kind kon ik wel janken als mijn moeder zei: “We eten vanavond okersoep!” Ik denk dat de meeste kinderen zo reageren als ze een bord groen slijm met kleine balletjes erin zien drijven. De ronde balletjes zijn de binnenkanten van de okers. Ook zit er antroewa en tajerblad in. Allemaal groene tropische groenten. Dus deze soep is supergezond. Daarom moest ik het eten, en dat deed ik dan ook braaf… vind ik 😉. (Ik hoop dat niemand aan mijn moeder gaat vragen hoe ik hier echt op reageerde).

Mijn kinderen kijken niet meer raar op als ik met de groene slijmerige soep aan tafel kom. Ook zij groeien hiermee op. Blijkbaar is er bij mij thuis ook geen discussie of je het er wel of niet smakelijk uit vindt zien. Hopelijk blijft dit nog heel lang doorgaan, en kunnen wij allemaal van alle culturen generatie op generatie genieten van lekker recepten met een prachtig verhaal! 

Ik maak mijn okersoep het liefst met gedroogde vis, zoutvlees en kip. Benieuwd naar het recept? Lees het hieronder.