Hoe gaat het met jullie? En met Jeppe?

Anne: ‘Het gaat goed met ons. Met Jeppe ook. Hij groeit, hij poept, hij plast, hij drinkt, hij lacht, hij speelt. Hij is blij. Dat is voor ons heel fijn. En hij is gezond, dat is belangrijk.’

Aline, jij vertelt in De pufclub dat je niet echt bang bent voor de bevalling, maar meer voor wat daarna komt. Hoe is dat nu voor jou?

Aline: ‘Toen Jeppe geboren was, zag ik hem en zag ik: hij ziet er goed uit, hij is gezond. Dus nu ben ik gerustgesteld in alles.’ 

‘Bij Teddy voelde ik meteen dat ze dood zou gaan en nu hebben we bij Jeppe gewoon het gevoel dat het goed met hem gaat. Tijdens mijn zwangerschap vond ik het moeilijk om dat te geloven, want ik dacht: ik zie het niet. Maar toen ik hem zag, was het meteen goed eigenlijk.’

Anne, jij benoemde vlak voor de bevalling dat je heel veel zin had dat jullie leven zou veranderen. Hoe is dat nu? 

Anne: ‘Ja supergoed! Het valt wel mee eigenlijk. Het is wel veranderd, want we zorgen voor Jeppe. Maar verder is er niet zo heel veel veranderd.’

Dus jullie voelen niet de druk die sommige ouders kunnen voelen met een pasgeboren baby?

Anne: ‘Nee, maar dat komt ook omdat Jeppe echt heel chill is. Hij slaapt al heel lang door. Het is echt een heel makkelijk mannetje en dat is luxe.’

Aline: ‘Wij zijn ook erger gewend met Teddy, waar pure paniek was met heel veel artsen aan ons bed. Dus het is nu echt heel chill.’

Anne: ‘Het komt ook omdat het zo'n groot verschil is. Teddy was echt zo ziek en dat is nu voor ons nog duidelijker geworden. Hoe ziek ze was. Toen wisten we niet beter dan nu en nu wel. Dat is ergens wel lastig soms.’

Hoe vinden jullie het om het verhaal over Teddy zo te delen?

Anne: ‘Ik denk dat dat het belangrijk is dat we wat doen. Dat mensen het zien. En ja, het mag er ook gewoon zijn. We zijn niet de enigen. Je mag er prima over praten en het uiten. Het hoeft niet zo geheim.’

Aline: ‘Dat lijkt me heel erg logisch. Ik snap niet waarom mensen zouden denken dat we dat niet mogen uiten. Want ja, zij is ons kind en ze is dood. Ja, daar ben je verdrietig om. Dat lijkt me logisch.’

Hoe vertellen jullie Jeppe nu over Teddy? 

Aline: ‘We hebben een fotowand in huis en daar hangt Teddy ook veel tussen. Ik zeg altijd tegen Jeppe: ‘Kijk, hier is je zus!’ Dan gaat hij altijd lachen.’

Hoe was het om de bevalling terug te zien?

Anne: ‘Eigenlijk heel mooi en emotioneel. Ik vind het mooi dat het op beeld is en dat je het hebt. Ik vind het ook waardevol voor Jeppe later. Wat we hebben gezien vind ik supermooi en dat valt me alles mee. En ik denk nu echt: we zijn goed op elkaar ingespeeld. Dat heb je zelf niet zo door, maar nu ik het zo zie, is het wel zo.’

Wat hebben jullie opgestoken van de cursus in de voorbereiding?

Aline lachend: ‘Een cursus is eigenlijk niet zo ons ding.’

Anne: ‘Maar we hebben er wel iets van opgestoken, denk ik.’

Aline: ‘Ja Anne vooral, want ik zei: ‘Tijdens de bevalling wil ik met rust gelaten worden.’ Anne vond dat altijd raar, maar we hebben in die voorbereidingscursus geleerd dat dat normaal is. Dat is fijn, want ze heeft me nu ook echt met rust gelaten.’ 

Anne lacht: ‘Gelukkig had ik een cameraploeg om mee te praten.’