Het is nu wat ouderwets maar in Engeland zeiden mensen vroeger vaak bless you in plaats van dank je wel. Of bless your heart als ze erg dankbaar  waren. Het is een afkorting van God bless you, letterlijk: moge God je zegenen. We zeggen dat niet meer zo makkelijk. Maar wat klinkt het mooi. 

Ooit hoorde ik een predikant in Nederland verkondigen dat zegenen ook  bedanken betekent. Dat vond ik een heerlijk idee. Wij bedanken God als wij hem zegenen en God bedankt ons als Hij ons zegent. Wat fijn ervan uit te gaan dat God ook dankbaar is aan ons, omdat wij het leven op aarde voor Hem willen leven, denk ik dan. Het is een heel werk mogen we wel zeggen, en een hoop gedoe. Maar het is ook een weergaloos avontuur en iets om oneindig  dankbaar voor te zijn. 

 

Elke ochtend zeg ik een weesgegroetje terwijl ik een kaars aansteek voor het Mariabeeldje op mijn schoorsteenmantel. Ik leg mijn handen op mijn hart en zeg hardop: “Wees gegroet Maria vol van genade, de Heer is met u. Gezegend zijt gij onder de vrouwen, en gezegend is Jezus de vrucht van uw schoot.”

De Maria die ik erbij denk, is veel groter dan alleen maar de Bijbelse moeder, die omvat ook de Oermoeder, Moeder Natuur, Moeder Aarde, alles wat moederlijk is met hoofdletters, het grote mysterie dat mij het leven heeft geschonken, mijn lichaam heeft gebaard. Ik bedank het leven zelf en ik zeg hardop dat het goed is. Elke dag voel ik in mijn borstkas een lichamelijke respons als ik dat doe. Mijn hart laat zich voelen, het brandt een beetje, het gloeit.

In mijn dagelijkse rituelen is ook een moment dat ik mijn handen ophef naar het plafond en zeg: “Ik vraag de hemel om mijn chi te zegenen en mijn lichaam te vervullen met de wil van God.” Ik doe het driemaal terwijl ik mijn lichaam afstrijk. Het is onderdeel van het samenraapsel van yoga-oefeningen, mantra’s en gebeden waarmee ik mijn dag begin. Een gezegend begin en het helpt altijd, ook als ik een beetje somber uit bed ben gekomen.

Mijn spiritueel leraar Barry Long zei vaak dat je op je woorden moet letten en dat je geen negatieve oordelen moet uiten als dat nergens voor nodig is. Soms is het nodig om je hart te luchten, je pijn te delen, of iemand te waarschuwen. Maar het ego keurt maar al te graag iets af, zomaar, omdat het zich dan superieur waant. Je moet je ego niet voeden, dus onderdruk de neiging om opmerkingen te maken over het slechte weer, een lelijke tafel of wat voor negatiefs dan ook dat geen functie heeft. Niemand is erbij gebaat te weten wat ik lelijk of slecht vind, niemand wordt er beter van, alleen mijn ego.

Barry Long zei ook dat we hardop moeten uitspreken wat er goed is in ons leven. Want binnenin ons zit een ongelukkig wezentje dat niets weet van de buitenwereld. Je moet dat wezentje vertellen dat het veilig is, dat het leven goed is en de wereld mooi. Zorg dat je hele lichaam het kan horen, aldus mijn leermeester. Nu zou ik dit wezentje het innerlijke kind noemen: alle angst en ongelukkigheid die we als kind hebben ondervonden, die we niet konden uiten of verwerken en die daardoor in de vorm van spanning in ons lichaam is blijven hangen. Ik heb het advies van Barry Long altijd heel wijs gevonden en ik heb het zo vaak mogelijk toegepast. Een tijdje terug noemde een collega me zelfs ‘hysterisch positief’. Dat beschouwde ik als een compliment.

Het gaat goed met mij en ik denk dat ik dat voor een deel te danken heb aan mijn gewoonte om het goede te benoemen. Count your blessings, tel je zegeningen. Doe je dat hardop, dan werkt het eens zo sterk. Want naar wat je hardop zegt, gaat energie. Als ik fysicus was zou ik het beter kunnen staven, maar ik heb me laten vertellen dat alle materie eigenlijk bestaat uit gol es, vibraties, geluid. Als dat waar is, begrijp je waarom hardop uitgesproken woorden kracht hebben en iets kunnen veranderen in de stoff elijke wereld, hoe subtiel ook. Aangezien ik schrijfster ben, houd ik het erop dat we allemaal van ons leven een verhaal maken. En dat we kunnen kiezen wat voor verhaal dat wordt: een somber verhaal vol oordelen, een verhaal over slechtheid en kwaad en ellende, of een verhaal over moed, licht en vertrouwen. Een gezegend verhaal, zeg maar. Daarmee zegen je jezelf.

Tekst: Lisette THooft

Illustratie: Marjan de Haan