God kwam bij mij binnen als een werkelijkheid – en Christus bracht me daarmee in verbinding. Voor mij was het zo’n ervaring van liefde dat er in mij nog slechts het verlangen was om hier antwoord op te geven – en al snel werd duidelijk dat ik me in het monnik zijn herkende. Dat is inmiddels bijna veertig jaar geleden en het is zo gebleven tot vandaag. 

Traditioneel monastiek leven 

Ik wilde eerste en vooral gewoon monnik worden. Ons (cisterciënzer) klooster, destijds nog in Diepenveen gevestigd, had een traditioneel monastiek leven, dat trok me aan. Er waren toen, in 1986, nog meer dan dertig monniken. Ik heb me aangemeld en ben er gebleven. Inmiddels zijn we met vijf monniken verhuisd naar Schiermonnikoog. In het voormalige hotel Rijsbergen is nu ons klooster gevestigd. 

We eindigen de dag met een gebedsdienst, de Completen, tegen acht uur ’s avonds. Dan is er nachtstilte tot acht uur ’s ochtends. Vanaf vier uur ’s nachts (Nachtwake) tot aan de Completen zijn er kortere en langere gebedsdiensten. Heel onze dagorde is gericht op de stille omgang met God, in gemeenschappelijk en persoonlijk gebed en gedurende vier tot zes uur arbeid. 

Het kloosterleven is een zegen, maar de stille omgang met God als bron om vanuit te leven is overal mogelijk. Onrust en andere stoorzenders komen toch echt vanuit onszelf, ook al lijken ze van buitenaf te komen. Het klooster is voor de monniken geen oase van rust, maar juist een gelegenheid om die innerlijke strijd niet meer te ontlopen. Jezelf daartoe gelegenheid geven, door het in te plannen in jouw eigen dagorde of agenda, is uiteraard ook buiten het klooster mogelijk. Wat ik daarbij graag zou willen meegeven is dat in Christus niets ons kan scheiden van God.  

De kloostercast, vanaf maandag 2 oktober iedere werkdag te beluisteren via KRO-NCRV, Spotify en jouw favoriete podcastapp