Ik kom al sinds mijn studententijd regelmatig in kloosters en abdijen voor een bezinningsweekend. Wat mij daarin trekt is vooral het leven met regelmaat, met aandacht en het verlangend zoeken naar God. Vanaf de millenniumwisseling kom ik vaak in de abdij van Egmond. Daar voel ik me op een of andere manier geestelijk thuiskomen. 

Oblaat

Toen onze kinderen wat groter waren, in 2015, heb ik  gevraagd of ik oblaat kon worden. Ik begon aan een voorbereidingstraject van ongeveer twee jaar, samen met andere kandidaat-oblaten. Dit traject bestond uit verschillende verdiepingsweekenden en -dagen, totdat ik op 27 mei 2015 mijn opdracht deed als oblaat. Dat was een bijzonder mooie dag. Vrij snel daarna werd ik voorzitter van de oblatenraad, die zich bezighoudt met ontmoetings- en verdiepingsactiviteiten voor oblaten en kandidaat-oblaten.

Benedictijnen

Waarom ik koos voor de benedictijnen, is denk ik deels ‘toeval’. Tijdens mijn studententijd kwam ik voor het eerst in aanraking met het monastieke leven door een kloosterweekend bij de benedictijnen in de Sint Paulusabdij in Oosterhout. De Benedictijnse spiritualiteit past bij mij; ik hou van oude tradities, van aandachtige liturgie, van het diep lezen van spirituele boeken en van een aardse spiritualiteit. Een aardse spiritualiteit die geworteld is in het dagelijks leven en die zich richt op steeds verdere menswording vanuit de relatie met God en medemens.

Spiritualiteit

Voor mij betekent oblaat-zijn dat ik de Benedictijnse spiritualiteit in mijn leven probeer te integreren, door regelmatig gebed, door lectio divina (een meditatieve manier van Bijbel lezen) en door dingen aandachtig te doen. Met vallen en opstaan hoor, want mijn leven is vaak ook erg druk en vol. Het is een uitdaging om bezinning en spiritualiteit in het leven van alledag te verwezenlijken. Ook in mijn werk als universitair docent neem ik dit mee, hopelijk in mijn manier van onderwijs geven door me te richten op de persoonsvorming van de studenten. En in mijn onderzoek naar de betekenis van monastieke en contemplatieve tradities voor het onderwijs.’

Deo Vacare

Wat ik graag aan niet-kloosterlingen/oblaten wil meegeven is vooral dat oblaat-zijn een oefenschool is om liefdevol te leren leven. En dat deze manier van leven heel praktisch begint bij het alledaagse bidden, lezen, luisteren en werken. Juist in dat alledaagse kunnen we proberen ruimte open te laten voor de ontmoeting met God. Zo staat het ook afgebeeld op de abdij van Egmond: Deo Vacare, je vrij maken voor God.

Luister naar de Kloostercast, via KRO-NCRV, Spotify, ITunes of jouw favoriete podcastapp