De huidige Black Lives Matter beweging doet menig activistisch hart sneller kloppen en allerlei sprekers staan op om de rechten van zwarte mensen te verdedigen. Maar deze beweging is niet nieuw. Verschillende zwarte vrouwen zijn begin vorige eeuw al opgestaan om te vechten voor hun plek in de maatschappij. Wie zijn deze voorvechters? The Atlantic zocht het uit.
De strijd om gerechtigheid voor de zwarte bevolking in de Verenigde Staten wordt al decennia lang gestreden. Men gaat de straat op met een helder doel: minder ongelijkheid. Tijdens de anti-racisme protesten krijgt de geschiedenis - én alle bijbehorende gevolgen van dien - een stem.
Vrouwen van nu
Ook bij de huidige protesten zien we verschillende zwarte vrouwen die het voortouw nemen. Ze laten hun stem horen en zijn niet bang om te vertellen waar ze voor staan. Zo heeft ook Tamika Mallory, mede-oprichter van Until Freedom, haar stem laten horen in een speech in Minneapolis, die werd gedoopt tot 'The speech of a Generation'. De bijval die ze krijgt na haar toespraak is enorm (alleen op Twitter werd de video al 5,5 miljoen keer bekeken!). "Enough is enough", zegt Mallory.
"America has looted black people. America looted the Native Americans when they first came here, looting is what you do. We learned it from you. We learned violence from you. If you want us to do better, then damnit, you do better.” —Tamika Mallory, Nat. Co-Chair of Women's March pic.twitter.com/EP2VpnCYMw
— bengarvin (@bengarvin) May 29, 2020
Het begin van Black Lives Matter
Sinds de dood van George Floyd is de Black Lives Matter beweging alom vertegenwoordigd. De organisatie werd in 2013 opgericht, naar aanleiding van de moord op Trayvon Martin. De 17-jarige Afro-Amerikaan werd neergeschoten door George Zimmermann die vervolgens vrijuit ging. 'Zelfverdediging', klonk het verweer. Patrisse Cullors is een van de drie oprichters van de organisatie en zet zich op allerlei manieren in om te streven naar gerechtigheid voor de zwarte bevolking. Zo support Cullors ook de 'Defund the Police' beweging waar wordt gepleit voor afschaffing van het huidige politiesysteem in de Verenigde Staten.
Dit bericht bekijken op Instagram
Een bericht gedeeld door Patrisse Cullors-Brignac (@osopepatrisse) op 9 Jun 2020 om 2:14 (PDT)
In de voetsporen van…
Maar de strijd wordt al veel langer gevoerd. Al in de jaren ‘20 van de vorige eeuw liet Amy Ashwood Garvery haar stem horen. Als (mede)oprichter van de Universal Negro Improvement Association ging zij in Harlem de straat op om te vechten voor de rechten en vrijheden van haar medemens, schrijft professor Geschiedenis aan de universiteit van Pittsburgh Keisha Blain.
In een tijd waar Twitter, Instagram en Facebook nog geboren moesten worden, gebruikt Ashwood de openbare ruimte als haar podium. "The Negro question is no longer a local one, but of the Negroes of the world, joining hands and fighting for one common cause", klonk haar geluid.
Meer reuring volgt...
Het volgende decennium, in de jaren '30 van de vorige eeuw, is het Mittie Maude Lena Gordon die opstaat en het strijdtoneel betreedt. In 1939 spreekt Gordon in Washington over de 'Amerikaanse hypocrisie', wat nogal wat tongen losmaakt. Gordon verwijst naar het seksueel geweld jegens zwarte vrouwen door witte slaveneigenaren. "Jullie weten allemaal - en als jullie het niet weten, dan weet ík het in ieder geval wel - dat het in eerdere tijden júllie voorvaderen waren die hun witte kinderen hebben opgevoed in de voortuin, terwijl hun zwarte kinderen werden opgevoed in de achtertuin."
Dit bericht bekijken op Instagram
Wow 1974 I remember this like it was yesterday
Een bericht gedeeld door Angela Davis (@_angeladavis1944) op 4 Mei 2017 om 6:16 (PDT)
Angela Davis maakt zich al ruim vijftig jaar hard voor meer rechtvaardigheid en gelijkheid voor de zwarte Amerikaanse bevolking. Zoals The Guardian schrijft, "Als iemand de huidige situatie en de protesten kan beoordelen, dan is het Angela Davis". In een interview met de Britse krant zegt de inmiddels 76-jarige Davis: "Nooit eerder hebben we in deze mate aanhoudende demonstraties gezien, gesteund door zo'n divers publiek. Dat stemt hoopvol."
Al in de jaren '30 werd wit Amerika opgeschud door de woorden van Gordon. En hoewel het voor hen een shock was, werden haar woorden door de zwarte bevolking omarmd. Tot op de dag van vandaag wordt er voortgeborduurd op de activistische vrouwen uit de vorige eeuw. Waar toen wit en zwart tegenover elkaar stonden, is het nu de hoogste tijd om het strijdtoneel samen te betreden. Hoopvol, zoals Davis zegt.
