Met vele prijzen op zak en een benoeming tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw, maakt Igone deel uit van de wereldtop. Toch blijft het ook voor haar nog gek om naar beelden van zichzelf te kijken, zegt ze aan tafel bij M. Het was een raar jaar, voegt Igone toe. "Eerst natuurlijk het afscheid, toen heb ik heel eventjes rust genomen. Toen ging ik vrij snel verder met het ontwikkelen van een mooie voorstelling in Carré en een theatertournee."

Daar was corona. "De hele wereld stond stil. Daardoor voelde ik ook: niemand kan iets, maar ik had - en heb - heel veel zin om weer het theater in te gaan en mijn eigen dingen te gaan maken."

Glansrijke carrière 

Ze heeft bereikt bij het Nationaal Ballet wat ze wilde bereiken, en meer zelfs, voegt ze toe. "Ik heb echt - dat klinkt misschien gek om te zeggen over jezelf - een prachtige carrière gehad. Ik heb met de beste mensen kunnen werken, de mooiste partners gehad, de mooiste balletten kunnen doen; ik heb een geweldige tijd gehad." Ze kreeg in haar leven heel veel de vraag hoe het leven als ballerina nu echt is en in haar biografie geeft ze antwoord. "Dit leek mij een mooie vorm."

Steun en toeverlaat

Igone had een sterke band met haar moeder, die in 2007 overleed. "Het was heel innig, heel intens en heel lief. Het was ook echt vriendschap. Natuurlijk niet in de eerste tien jaar, maar later zeker. Echt onvoorwaardelijk houden van." Dankzij de band met haar moeder heeft ze aan het begin gedacht daarnaast niet zoveel nodig te hebben. "Ik had natuurlijk mijn passie waar ik de hele tijd mee bezig was. Mijn ouders hebben dat altijd heel erg gesteund, nooit gepusht, maar altijd gesteund. Mijn moeder ook en dat was heel fijn."

Twee dagen na het overlijden van haar moeder staat Igone alweer op het podium. "Dat was voor mij een hele duidelijke keuze. Ik wilde dat heel graag. Ik wilde de balletten van Hans van Manen heel graag dansen. Daar had ik natuurlijk ook heel hard voor gewerkt en gerepeteerd. Ik kon heel veel kwijt in het dansen."

Prinses Beatrix 

Een van de gasten tijdens die bewuste voorstelling was prinses Beatrix. "Ze is altijd heel erg betrokken bij het ballet en heeft veel voorstellingen van mij gezien. Veel belangrijke voorstellingen. Het is een heel bijzonder iemand, vind ik. Ze weet precies hoe of wat. Ze stelde het heel erg op prijs dat ik er was en heeft zelf natuurlijk ook het nodige verdriet gehad in haar leven, dus ze was heel warm daarin."

De aanwezigheid van prinses Beatrix had in het begin ook met Hans van Manen te maken, legt de danseres uit. "Ze is groot fan van Hans. En voor mijn twintigjarige jubileum heb ik haar uitgenodigd, vond ik het leuk om te vragen of ze wilde komen en bij het afscheid was er ook. Dat vond ik heel bijzonder, heel fijn. Het was heel bijzonder dat ze er was en dat ze dat ze het ook echt mooi vond." 

Het is topsport

In het boek schrijft ze over de mentale en fysieke inspanning die het vergt om te presteren als ballerina. "Het is hetzelfde als een voetballer die heel hoog voetbalt. Het is topsport. Je vraagt heel veel van je lijf." Die pijn zie je alleen nooit terug op het podium, beaamt ze. "Daar worden we natuurlijk op getraind van kleins af aan. Het is natuurlijk een kunstvorm, dus dat is wel echt anders dan voetbal. Het is het mooiste wat er is."

Eenzaam aan de top 

Of hetgeen dat er van je wordt gevraagd fair is, daar heeft Igone eigenlijk nooit over nagedacht. "Ik heb er altijd - en nog steeds - heel veel van gehouden en ik doe niets liever." Toch beschrijft ze in het boek ook haar gevoel van eenzaamheid. "Als je een bepaalde plek bereikt, dan brengt dat eenzaamheid met zich mee. Als je de verantwoordelijkheid hebt over een voorstelling en dat een avond moet dragen, niemand anders voelt dat, behalve jij."

"Ik heb altijd heel goed contact gehad met mijn ouders en ik heb op een gegeven moment een kind gekregen, dan worden al die dingen natuurlijk anders. Je gaat er natuurlijk ook aan wennen, aan die eenzaamheid. Dat vergt het ook, een beetje. Ik vond het heel belangrijk om mijn verhaal te vertellen, mijn gevoel en daar heel eerlijk over te zijn. Net zoals ik heel eerlijk ben over het verdriet van een scheiding of het verliezen van een moeder. Het is mijn verhaal."

De andere kant 

De hardheid, het gebrek aan sociale aspecten van het Nationale Ballet dat Igone beschrijft wordt door het gezelschap niet herkend. "Dat is aan hen. Dat is hun mening en dit is mijn verhaal. Ik denk dat het heel belangrijk is dat mensen durven uit te spreken hoe ze zich voelen. Ik heb het geluk dat ik dat in een boek kan doen en nu hier. Ik denk dat het heel goed is dat mensen gehoord worden en dat er naar ze geluisterd wordt."

De mensen om haar heen hebben ook een rol gespeeld in haar weg om te ontdekken dat ze zelf dingen wil maken en doen. "Ik wil mijn eigen voorstellingen gaan ontwikkelen. Dat is ook heel erg begonnen door bijvoorbeeld de voorstelling met Pierre Bokma, wat natuurlijk een hele bijzondere samenwerking was; een acteur en een danseres. Toen besefte ik wat er allemaal meer kan."

Op naar de toekomst, een gala in Carré (mocht corona het allemaal toelaten), eigen voorstellingen en wie weet een televisiecarrière… Benieuwd naar het hele gesprek met Igone? Bekijk het hieronder.