Na het slotfeest van Pride Amsterdam tikt ze op de ruit van een taxi. Jennifer Hopelezz, dragqueen, wil naar huis. De chauffeur geeft geen sjoege. “Ik ben ook maar een mens hoor,” roept Jennifer nog, maar de autodeuren blijven ferm gesloten voor haar opvallende verschijning.

Zo sta je het ene moment op een podium en word je toegejuicht door duizenden mensen, luttele minuten later valt 'het echte leven' rauw op je dak. Voor jou geen taxi. Je voldoet niet aan de norm. Die realiteit komt hard aan. Met name na het utopische beeld van vrijheid, blijheid en acceptatie waar de stad zich tijdens de Pride in onderdompelt.

Het is heerlijk om al die duizenden mensen langs de kant van het water te zien juichen voor dragqueens, leernichten, Iraanse homo- en lesbo’s, en al het andere moois in het regenboogspectrum. Maar laten we niet vergeten dat het juist mensen als Jennifer Hopelezz zijn, die de rest van het jaar de minder fraaie kant van de medaille gepresenteerd krijgen.

De voorhoede van acceptatie

Hoewel de taxichauffeur zijn excuses heeft aangeboden, is Jennifer Hopelezz niet de enige die dit overkomt. Nog geen twee maanden geleden werd de Amsterdamse dragqueen Monique de la Fressange mishandeld, toen ze stond te wachten op een taxi in het centrum van die stad. En dat alleen omdat ze zich op een manier durft te kleden waar zij zich lekker bij voelt.

Dragqueens zijn de meest zichtbare en extravagante verschijningen binnen de lhbtiq+-gemeenschap. Zij die hun alter ego met trots uitdragen in clubs, maar ook op straat. Dat vergt moed. Elke keer dat ze zich in drag op straat vertonen, plegen ze een kleine daad van verzet tegen de geldende normen. En iedere keer wennen de mensen die ze tegenkomen - hopelijk - een klein beetje aan hun verschijning.

Dragqueens als Jennifer Hoplezz en Monique de la Fressange zijn de échte helden van de Pride. Acceptatie van lhbtiq+-personen is voor een belangrijk deel aan hen te danken. Zij weerspiegelen de voorhoede van de strijd voor gelijkheid en acceptatie.

Bedankt dat jullie er zijn

Als homoman weet ik wat intimidatie op straat is, maar dit is niets in vergelijking met wat mensen als Jennifer en Monique meemaken. En dat is exact de reden waarom ik zoveel respect heb voor deze helden van de nacht. Ik weet niet of ik het zou durven: zonder schroom je meest extravagante zelf zijn. Want dat is wat drag is.

Ik neem mijn pet voor jullie af en wil graag op deze plek mijn liefde en steun uit te spreken aan alle paradijsvogels: Bedankt dat jullie er zijn. Blijf opvallen en lever niets in van al jullie pracht en praal. Door openlijk en zonder schroom jullie alter ego uit te dragen, vechten jullie voor het recht om jezelf te kunnen zijn. En dat is van belang voor ons allemaal.

Now sissy that walk.