Niet veel vrouwen kunnen zeggen dat ze op hun zesentwintigste als perschef werkten voor de verkiezingscampagne van een Democratische presidentskandidaat. Symone wel. Zij ondersteunde Bernie Sanders tijdens de verkiezingen van 2006. Hij werd ongekend populair, met name onder progressieve Amerikanen, maar uiteindelijk besloot de kiezer dat Hillary Clinton het tegen de Republikeinse presidentskandidaat mocht opnemen. Clinton liep de eindrace tegen Donald Trump, en we weten allemaal hoe dat afliep.

De carrière van Symone zat na de verkiezingen echter wel in de lift. Ze mocht aan de slag als politiek duider bij CNN, wat haar de bekendheid gaf om haar politieke kennis op meer plekken te delen. Zo gaf ze onder meer colleges aan de politicologie studenten van Harvard.

Inmiddels is ze een van de bekende koppen van tv. En wel één die opvalt. Niet alleen vanwege haar kordate en bevlogen uitspraken, maar ook vanwege haar gemillimeterde kroeshaar en kleurrijke acrylnagels, die door de lucht wapperen wanneer ze een punt maakt.

All about Joe

En nu, op 29-jarige leeftijd, heeft ze opnieuw een toonaangevende functie weten te bemachtigen in de politieke arena. Ze werkt als senior adviseur voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2020. En voor niemand minder dan Joe Biden, voormalig vice-president en de grootste kanshebber om Trump van zijn troon te stoten. Want deze politieke veteraan heeft niet alleen een bekend gezicht, maar ook veel belangrijke sponsors in zijn zak en Biden is geliefd onder veel Democraten die belangrijke politieke posities bekleden.

Met haar keuze voor Biden heeft Symone meerdere uitnodigingen van andere kandidaten afgeslagen, waaronder die van Kamala Harris en Elizabeth Warren. Symone’s populariteit is ongekend. Hoe komt een jonge zwarte vrouw nu al zo hoog in de boom van een wit mannenbolwerk, iets wat de Amerikaanse politiek nog altijd is? Het is de eerste vraag die ik haar stel nadat we elkaar de hand schudden.

Symone, lachend: “Er zijn dagen dat ik mezelf dat ook afvraag”, begint ze. “Ik denk dat het komt doordat ik nooit om toestemming vraag. Al helemaal niet aan mensen die denken dat je ergens toch niet thuishoort. Andere mensen zoeken die bevestiging wel. Van iemand die je kwaliteiten erkent en zegt: ‘ja, ga jij dat maar doen’.”

Ontmoeting met Bill Clinton

Dat dat niet opschiet, leerde Symone al vroeg. Ze was zestien en Bill Clinton bracht een bezoek aan haar middelbare school. “Ik wilde hem heel graag aankondigen voordat hij het podium op zou komen, maar de commissie vond mij ‘geen spreker’. Na eindeloos mezelf te hebben aangeboden en te laten zien dat ik het wél kon, mocht ik het toch doen. En het ging goed. Daarna besloot ik me nooit meer iets aan te trekken van de mening van anderen.”

Het is een van de dingen die je zo gauw mogelijk van je af moet te schudden, drukt Symone me op het hard. Helemaal wanneer je afwijkt van de norm, die nog maar al te vaak heteronormatief, wit en mannelijk is.

“Toen ik klein was, werd mij verteld: ‘werk hard, dan kom je er’. Maar dat is een mythe. Als je een vrouw bent, een donkere huidskleur hebt, of arm bent, is het niet zo simpel. Je kunt hard werken, de allerbeste zijn, en nog niet gekozen worden voor een functie. Want je kwaliteiten worden vaak niet erkend.”

Belangrijker is dat je jezelf een doel stelt en vervolgens een plan maakt om er te komen, zegt Symone. Hard werken hoort er wel bij, want jezelf voornemen om ergens te komen, betekent nog niet dat het je gaat lukken.

Onderweg naar Bernie

“Voordat ik op gesprek kwam bij Bernie Sanders had ik al 27 sollicitatiegesprekken voor soortgelijke functies gehad - en dat was nadat ik al aan vijftien politieke campagnes had meegewerkt.” Sommigen geven na het vijfde sollicitatiegesprek op, maar Symone niet. “Ik wilde een belangrijke rol hebben tijdens de presidentiële campagnes van 2015 en 2016. Dat was wat ik wilde, dus ik zette door.”

Het sollicitatiegesprek met Bernie Sanders himself verliep niet soepel, ze kregen een discussie waarin ze recht tegenover elkaar kwamen te staan, maar het klikte wel. Eén vraag van Sanders was cruciaal voor een goede afloop: ‘Welke rol zou jij willen spelen tijdens mijn campagne?’, vroeg hij. “Nooit eerder had iemand me dat gevraagd tijdens een sollicitatiegesprek. Maar ik had wel een antwoord. Ik wilde zijn perschef worden, zei ik. ‘Heb je wel eens iets voor tv gedaan?’, vroeg hij me toen. ‘Nee’, zei ik. ‘Maar ik denk dat ik er goed in ben’. Een paar dagen later werd ik gebeld: ik had de baan.”

En dat moeten we allemaal doen: vragen om de baan die je wil. “Want hoe vaak vragen we niet om iets wat net een trede lager is dan wat we willen? Stop daarmee. Overtuig eerst jezelf, daarna komen de anderen. En voor die gesprekken geldt: bewapen jezelf met data en cijfers waarmee je jouw argumenten kunt onderbouwen. Want mensen zullen die altijd in twijfel trekken. Zeker als je jong, zwart en vrouw bent.”

Invloed hebben

Maar dan moet je natuurlijk wel weten wat je wil. Symone wist dat al vroeg: invloed hebben, een verschil maken. Als kind wilde ze daarom rechter of politicus worden. Toen ze ouder werd, zag ze echter dat het anderen zijn die veranderingen teweeg brengen. “De meest invloedrijke personen zijn jonge mensen die verandering willen. Die de passie hebben om hun plan uit te voeren, mensen bij elkaar te brengen.”

Soms is dat een leraar die zich inzet voor de gemeenschap, maar het is ook de communicatieadviseur achter de politicus, zegt ze. “Want die persoon schrijft de boodschap, de politicus spreekt hem alleen uit. En de boodschap is de reden dat mensen op iemand stemmen. De boodschap is de verandering. Dat is waarom ik de persoon wil zijn die daarover gaat. Ik wil een boodschap verspreiden die bij mensen binnenkomt, één die weerklank heeft binnen de gemeenschap.”

Verandering in Washington DC

Symone heeft dat zelf altijd gemist: een politicus met een boodschap waar zij zich in kon vinden. En ze heeft daar een verklaring voor. “Die boodschap werd nooit geschreven door iemand die op mij lijkt. Zwarte vrouwen hebben lange tijd amper een rol gehad in de politiek. Gelukkig verandert dat nu. Er gebeuren dingen die nog nooit eerder zijn gebeurd.” Tijdens de tussentijdse verkiezingen van afgelopen jaar zijn er meer vrouwen en meer mensen met een donkere huidskleur dan ooit verkozen voor het Amerikaanse Congres.

“We zijn zo lang niet betrokken geweest, maar mijn generatie gaat dat veranderen. Wij zijn de change makers. Van binnenuit gaan we het systeem veranderen. Er moet veel gebeuren, maar we beginnen met één issue. Daarmee brengen we mensen bij elkaar, bouwen we een coalitie, en dan - langzaam maar zeker - komt er een aardverschuiving.”

Precies dit zien we de afgelopen jaren steeds meer gebeuren. Bij de Women’s marches, die door het hele land (en over de hele wereld) worden gehouden. Waar mensen samen demonstreren voor meer gelijkheid. Maar je zag het ook al rondom de discussie over het zorgstelsel in de VS: het onderwerp brengt mensen samen.

“Maar mensen sluiten zich alleen aan als ze zich herkennen in degene die de boodschap verkondigt”, zegt Symone. “Zolang je niemand in de politiek ziet die op jou lijkt, zul je niet gauw denken dat jij iets kunt betekenen in deze sector. Dat bestrijd ik door het tegendeel te bewijzen. Daarom geef ik ook mijn mening bij CNN. Ik vertegenwoordig een stem die je nog veel te weinig hoort: die van mensen van kleur.”

Zo ziet inclusiviteit eruit

Ze wappert met haar vingers. Of ik haar nagels al had gezien? Ze is de enige politiek commentator op televisie met neonkleurige nepnagels, gekleurde jumpsuits, gemillimeterd haar en roze gestifte lippen. En dat is allemaal niet voor niets.

“Tien jaar geleden was het ondenkbaar dat iemand die er zo uitziet op tv kwam om over politiek te praten. Langzaam maar zeker verandert dat, hoewel ik nog steeds een uitzondering ben. Op een netwerkbijeenkomst in Washington DC werd me eens gevraagd of ik niet wist dat we alleen grijs, donkerblauw en zwart horen te dragen. Ik had een colorblocking jumpsuit klaargelegd voor de volgende dag, kon ik die nu niet meer dragen? Maar dat is juist het probleem. Dat er een idee bestaat over hoe je je hoort te gedragen, en eruit hoort te zien, om in de politiek te kunnen werken.”

“Ik denk dat je eruit kunt zien zoals je wil en nog steeds professioneel kunt zijn. Je hoeft je eigen identiteit niet op te geven om succesvol te zijn. Daarbij, we hebben de plicht om een adequaat beeld te creëren van hoe Amerika eruit ziet. Zeker in de politiek, die de hele bevolking hoort te vertegenwoordigen. Maar ook in ieder ander bedrijf. Stop met jezelf veranderen alleen maar omdat ze op je werk iets anders gewend zijn. 

Wat Amerika nodig heeft

Wat heeft Amerika volgens Symone nodig? Daar hoeft ze niet lang over na te denken: “Een nieuwe president”, lacht ze. “Maar als hij ons iets heeft geleerd, is het wel dat alles kan veranderen. Ook een politiek systeem dat al honderden jaren bestaat.” 

En dat vindt ze tegelijkertijd beangstigend als geruststellend. “Letterlijk iedere gek kan president worden, en in ons politieke systeem is de bewegingsvrijheid van de president enorm. Natuurlijk, we leven in een rechtsstaat, maar de president wordt heel erg beschermd. Tegelijkertijd kan de president wel worden afgerekend door het volk. En dat hebben we nu dan ook - meer dan ooit - nodig. Mensen die opkomen voor hun land, die politici verantwoordelijk houden voor hun daden in plaats van achteloos op ‘hun’ partij te stemmen.”

Op naar het Witte Huis

Ons interview met Symone vond plaats voordat bekend werd dat ze senior adviseur van Joe Biden werd. Op de dag van de bekendmaking verscheen er een video waarin Biden zijn strategie bekend maakte. “We strijden om de ziel van onze natie”, zegt hij daarin. “De kernwaarden van ons land, onze positie in de wereld, onze democratie, alles wat Amerika heeft gemaakt tot wat het nu is, staat op het spel.”

Herkenbaar? Het past onmiskenbaar in het straatje van Symone, een boodschap van haar, uitgesproken door misschien wel ‘the next president’ van de Verenigde Staten. Een boodschap van een jonge vrouw van 29, die het grootste deel van hele carrière nog voor zich heeft liggen. Het maakt ons nieuwsgierig. Zal de kandidaat die Symone steunt deze keer wél in het Witte Huis komen? En wat zal de volgende stap van Symone zijn? Wij blijven haar en de campagne in ieder geval op de voet volgen.