De verhalen van homo-priesters zijn onuitgesproken, gesluierd van de buitenwereld, alleen uitgesproken naar elkaar, als ze überhaupt al bekend zijn. Gregory Greiten was 17 jaar oud toen hij samen met leeftijdsgenoten een spel moest doen van de priesters. The Game of Life werd het genoemd. Aan iedere jongen werd gevraagd een keuze te maken. Zou je liever 90 procent van je lichaam verbranden, verlamd raken of homo zijn? Iedereen koos het eerste of het tweede antwoord. Deze les bleef Gregory zijn hele leven bij. Zeven jaar later slingerde hij zijn been over de vensterbank in zijn kamer en overwoog om er een einde aan te maken. “Ik realiseerde me dat ik gay was. En dat voelde als een doodvonnis.”

Vergelding

Dit verhaal is verre van uniek binnen de katholieke kerk. Er heerst is een enorm tegenstrijdige cultuur. Jarenlang verjaagde kerkleiders de homoseksuele leden, praatten hen schaamte aan en stonden erop dat het ziekelijk was om homoseksuele gevoelens te hebben. En tóch zijn duizenden priesters van de katholieke kerk homoseksueel. Hoewel ingeschat wordt dat ongeveer 30 tot 40 procent van de priesters in Amerika homoseksueel is, durfde er maar tien mannen daadwerkelijk een voorzichtige stap uit de kast te zetten. Van de seksuele revolutie die zich buiten de kerkmuren afspeelde, merkten de priesters dus niets. De grote overwinningen met betrekking tot rechten voor de LHBT-community hadden zich net zo goed op mars kunnen afspelen. ‘Hetero zijn kan je aanleren’ lijkt het motto van de kerk te zijn.

The New York Times sprak met een aantal homoseksuele priesters. Vrijwel allen eisten strikte vertrouwelijkheid uit vrees voor vergelding door hun bisschoppen. Een aantal priesters werd het uitdrukkelijk verboden om over homoseksualiteit te spreken. De kerk heeft bijna altijd controle over de huisvesting, de ziektekostenverzekering en het ouderdomspensioen van een priester. Ook al leeft een priester celibatair, dan nog kan zijn seksualiteit ertoe leiden dat hij al deze zekerheden verliest.

Geen kast, maar een kooi

“Dit is mijn leven nu. Het lijkt wel een heksenjacht. En dat voor dingen die ik niet eens heb gedaan”, vertelt een priester aan de Amerikaanse krant. Hij doelt op het feit dat homoseksuele priesters vrijwel automatisch in verband worden gebracht met de verhalen over kindermisbruik in de kerk. Door de misbruik-crisis lijkt het alsof de deur, die voorheen op een kiertje stond, weer keihard is dichtgespijkerd. Het zoeken van een zondebok dreef homo-priesters verder de kast in.

Priester Bob Bussen uit Utah gelooft ook niet dat een homoseksuele priester veilig is wanneer hij uit de kast komt. “Maar het leven in de kast is erger dan die heksenjacht. Het is geen kast, het is een kooi”, vertelt hij. “Ik was in de 50 toen ik uit de kast kwam. Toen ik 18 was, ging ik naar het seminarie. Ik liep daar binnen als een jonge, enthousiaste, blanke, mannelijke maagd die nergens wat vanaf wist. Ik heb het geheim jaren bij me gehouden. Mijn gebed was niet dat God me zou veranderen. Ik bad dat ik dood zou gaan voordat iemand erachter zou komen.”

Een andere priester legt uit dat er helemaal geen enkele mogelijkheid is om je als priester goed te ontwikkelen: “Je mag geen vriendschappen sluiten met mannen. Want dan zou je wel eens homoseksueel kunnen worden. Maar je mag ook geen vriendschap sluiten met een vrouw. Want dan zou je verliefd kunnen worden. Dus hoe kunnen priesters dan leren wat een gezonde, menselijke relatie is?”

Misbruiktop

Gay mannen de schuld geven van seksueel misbruik wordt bijna zeker een belangrijk onderwerp in het Vaticaan deze week. Morgen begint namelijk de vierdaagse top over seksueel misbruik binnen het Vaticaan. Paus Franciscus laat de machtigste bisschoppen van de wereld naar Rome komen om hen te onderwijzen over de problemen van misbruik.

Dat er nog heel veel winst te behalen valt binnen de katholieke kerk is wel duidelijk. Maar met het vertellen van deze verhalen en de vierdaagse top in Rome worden er misschien wat kleine stapjes gezet.