In 2011 verandert Djilani’s leven voorgoed. Zijn tweelingdochters worden allebei te vroeg geboren en overlijden kort na elkaar. Het verdriet lijkt ondraaglijk, maar yoga helpt hem het grote verlies een plek te geven. Nu, 14 jaar later, staat hij bewuster en dankbaarder dan ooit in het leven. Zijn boodschap? ‘Koester je tijd, want je weet nooit wanneer het voorbij is.’
Een onbeschrijfelijk verlies
Wanneer Djilani en zijn vrouw in verwachting zijn van hun eerste twee dochters, kunnen ze hun geluk niet op. Maar als beide meisjes kort na de geboorte komen te overlijden, stort hun wereld in: ‘Onze tweeling werd te vroeg geboren en overleden kort na elkaar, na 8 en 24 dagen. Het verdriet dat ik toen heb gevoeld, is niet in woorden uit te drukken.’
'Het verdriet dat ik voelde, is niet in woorden uit te drukken.’
Yoga in tijden van rouw
‘Na het overlijden van mijn dochters lag ik dagenlang opgekruld op de grond van de pijn. In het ziekenhuis viel mijn blik op een magazine over yoga, waar de precieze houding waarin ik lag werd omschreven als de kindhouding. Het voelde alsof dat echt voor mij bedoeld was. Ik besloot een yogaopleiding te volgen, en dat bleek uiteindelijk het grootste geschenk ooit.’
Ondanks het enorme verdriet kan Djilani door yoga het verlies van zijn dochters een plek geven. ‘Yoga leerde me dat sommige ervaringen niet in woorden zijn te vatten, maar alleen te voelen. Ik leerde voelen welke pijn er binnenin mij leefde, en door daar naartoe te bewegen, besefte ik pas waar ik echt naar verlangde. Yoga voelde als thuiskomen.’
De kunst van rouwen
Voor Djilani blijft rouwen iets wat hij voortdurend doet, zowel in kleine als grote vormen: ‘Ik rouw bijvoorbeeld als ik te laat kom terwijl ik graag op tijd wilde zijn, maar ook als ik een dierbare verlies. Rouw kan heel groot en meeslepend zijn, maar ook heel klein.’
De kunst van rouwen, volgens Djilani, zit in twee woorden: liefdevolle vriendelijkheid. ‘Ik rouw zoals ik met anderen omga: liefdevol en vriendelijk. Ik probeer liefdevol en vriendelijk naar mezelf te zijn en geef mezelf écht de ruimte om te rouwen, zonder oordeel of straf. Is dat altijd makkelijk? Nee! Maar het is een belangrijke houvast.’
'Ik geef mezelf de ruimte om te rouwen, zonder oordeel of straf.'
Tatoeages
Na het overlijden van zijn dochters krijgt Djilani alsnog drie kinderen. Maar ook zijn overleden dochters blijven altijd bij hem. De afdrukken van hun voetjes en handjes staan op zijn arm getatoeëerd: ‘Mijn meisjes leven voort, misschien niet fysiek, maar ik draag ze de rest van mijn leven bij mij. Ik heb nu drie prachtige kinderen rondlopen, maar ik zal ze altijd opvoeden alsof het er vijf zijn.’
Een les voor het leven
‘Koester elk moment, en wees dankbaar voor de tijd die je nu hebt met je dierbaren. Geniet van elkaar. Want als je als ouder het einde van het leven zo vroeg in het begin van het leven hebt ervaren, dan weet je dat het elk moment voorbij kan zijn.’
