Jeugd zonder yoga

Yoga is niet meer weg te denken uit het leven van Rohima, maar dat was vroeger wel anders. Ze groeide niet op met yoga. Haar vader komt uit Bangladesh en las de koran, maar ze werd niet gelovig of spiritueel opgevoed. Haar vijf jaar oudere zus deed wel veel aan yoga en werd yogadocent. Toen Rohima zestien was, deed ze een keer mee met een les. Het was een leuke les, maar niet meer dan dat, het kwam niet in haar op om ook yogadocent te worden.

Party girl

Rohima had andere plannen: ze wilde naar de hotelschool. En toen ze die had afgerond ging ze in de horeca werken: ‘Ik was best wel een party girl. Mijn leven bestond uit veel werken, veel gezelligheid, laat naar bed en ook veel drinken na het werk. Ik had ook een aantal wijncursussen gevolgd en wilde sommelier worden.’

'Is dit het nou?'

Een baan in de horeca, een vriend die met haar wilde samenwonen, een rijk sociaal leven, alles ging haar voor de wind. Toch had ze het gevoel dat er iets ontbrak: ‘Ik was nog maar achttien jaar en dacht: is dit het nou? Er moet toch meer bestaan dan dit?’

‘Ik vond ook dat ik beter voor mezelf moest zorgen dan ik deed, in dat nachtleven met die wijn, dus toen besloot ik mijn leven om te gooien. Ik verbrak mijn relatie, stapte in mijn autootje en reed naar Frankrijk met het idee: ik zie wel wat er op mijn pad komt.’

Naar Azië

In Frankrijk bouwde Rohima een nieuw leven op, met een nieuwe relatie en een nieuwe baan, weer in de horeca. Maar na een paar jaar besefte ze dat ze precies hetzelfde leven leidde als het leven dat ze achter zich had gelaten. En dus besloot ze opnieuw te vertrekken, nu naar Azië.

Vipassana retraite

Daar gebeurde iets wat haar leven veranderde: ‘Ik was in Thailand en meldde me in een impuls aan voor een boeddhistische vipassana retraite, een meditatieprogramma van tien dagen. Iemand zei: ‘Dat is wel wat voor jou’, maar ik had eigenlijk geen idee wat me te wachten stond.’ 

Alleen maar mediteren

‘Toen ik daar aankwam moest ik alles inleveren: mijn telefoon, mijn boeken, mijn pennen en dagboek en mijn paspoort. Tijdens een vipassana retraite mag je namelijk geen contact maken met anderen, niet lezen en niet praten. Het enige wat je doet, is mediteren. Tien dagen lang, van vier uur in de ochtend tot je weer gaat slapen.’

Kwaadheid en verdriet

‘Halverwege die tien dagen brak ik. Je hebt zoveel tijd om na te denken dat het me aanvloog. Opeens kwam er woede in me boven en kwaadheid en verdriet. Om de scheiding van mijn ouders bijvoorbeeld. Ik wilde afhaken, maar een van de monniken leerde me hoe je jezelf en anderen kunt vergeven. Dus ben ik gebleven en toen de tien dagen voorbij waren wist ik het: ik wil yogadocent worden.’

Luisteren naar mijn lichaam

‘Meditatie is een zo’n krachtig middel, je komt in een soort trance. Tijdens de stiltes die je creëert, lijkt het alsof je zweeft. Dat geeft een heel fijn en prettig gevoel en heldere nieuwe inzichten. Datzelfde geldt voor yoga. Yoga heeft me geleerd mijn grenzen aan te geven. Dat vond ik altijd moeilijk, maar nu durf ik het. Het heeft me geleerd om echt te voelen wat ik nodig heb en wat niet. Ik kan nu luisteren naar mijn lichaam, iets wat ik vroeger in de horeca juist niet deed.’

Milder

‘Yoga heeft me ook milder gemaakt, ik ben minder streng voor mezelf geworden. Het geeft me een veilig, zacht, warm en liefdevol gevoel. In mijn lijf, maar ook mentaal. Ik ben mezelf gaan begrijpen. En dat is ook wat ik hoop over te brengen aan anderen. Want jezelf leren kennen is het mooiste wat er is.’