Thomas Cammaert werkt een dagje mee op de scheepswerf van Edwin ter Velde. Op een schiereilandje aan de Schelpenhoek in Hoorn bouwt deze pionier 17e eeuwse schepen uit afvalplastic, een experiment waarmee hij wil bijdragen aan een duurzame toekomst.

Op de werf wordt gewerkt door mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, die hier met behoud van uitkering aan de slag zijn. Want het duurzame ideaal van Edwin heeft ook geleid tot een sociaal project: mensen hervinden hier zichzelf. Er worden geen eisen aan ze gesteld, er zijn geen deadlines. Edwin: 'Fouten maken mag, graag zelfs, daar leren we allemaal van.' Zijn doel is om uit te vinden wat je allemaal van afvalplastic kunt doen. Zijn droom: in 2030 met een VOC-schip van afvalplastic op handelsvaart en een nieuwe, duurzame en inclusieve 'Gouden Eeuw' ontketenen.

Alida Aurora vluchtte als kind in 1994 met haar familie uit Rwanda. Ze woonde in verschillende asielzoekerscentra, wat haar jeugd onrustig maakte. In de kerk waar ze met haar moeder heenging vond ze voor het eerst stilte, een 'safe space'. Maar op haar zeventiende zocht ze andere plekken waar ze die stilte en ruimte kon vinden. 'Mocht ik een religie moeten kiezen, dan zou dat de liefde zijn. Love makes the world go round, ik ben overtuigd van de helende kracht van liefde.'

Een moestuin die uitgroeide tot een missie. Dat ‘overkwam’ Annette van Herk uit Utrecht.  Toen ze merkte hoe tuinieren haar door een moeilijke periode hielp, wilde ze dat graag delen en doorgeven. ‘Met je handen in de aarde, kom je echt uit je hoofd.’ Annette en haar ‘moesmaatje’ Sandra tuinieren sinds kort met een aantal vrouwen uit een asielzoekerscentrum, zoals de Syrische Halima. Werkend in de Utrechtse aarde voelt ze zich verbonden met haar vader, die een boerderij had in Syrië. Ze leert Annette en Sandra met producten uit de tuin een heerlijk gerecht uit haar vaderland te maken.

En aan het slot van deze uitzending: Stef Bos bij de Domkerk in Utrecht.