Howard Kramer (61) begon 5 jaar geleden Buurtkamer Howard&Co met als doel mensen met een achterstand tot de arbeidsmarkt een plek te kunnen bieden. ‘Ik wilde ze onder mijn vleugels nemen en het gevoel geven dat ze gezien worden.’ Inmiddels is deze plek uitgegroeid tot zoveel meer. ‘Of je nu komt voor een warme maaltijd, een goed gesprek of gewoon wat gezelschap: iedereen is welkom’ 

Vrijwilligers

Elke dinsdag en donderdag opent het café zijn deuren, en staat Howard samen met zijn trouwe team van vrijwilligers klaar om een warme maaltijd te serveren. Eén van de vrijwilligers is Chanel, de oudste van het team. ‘Chanel is heel bijzonder,’ zegt Howard trots. ‘Ze was ooit de muze van modeontwerper Ronald Kolk. En nu staat ze hier, iedere week weer, vol overgave te helpen.’ Chanel: ‘Ik vind het heerlijk om op mijn leeftijd nog iets te kunnen betekenen. Ook voor alle diversiteit die hier binnenkomt.’

Veel van de vrijwilligers hebben zelf een ‘rugzakje’, vertelt Howard. ‘Sommigen hebben een persoonlijkheidsstoornis, anderen hebben een taalachterstand of zijn net in Nederland. Maar hier maakt dat allemaal niet uit. We zijn een hechte familie. Zo voelt het echt voor ons allemaal.’

Angststoornis 

Howard weet zelf als geen ander wat het betekent om aan de zijlijn te staan. ‘Mijn moeder was schizofreen, mijn vader accepteerde mijn geaardheid niet. Op school werd ik gepest omdat ik jurken maakte en aan ballet deed. Ik kreeg vaak te horen dat ik niets waard was. Uiteindelijk ga je dat geloven.’

Uiteindelijk kwam hij vijftien jaar thuis te zitten met een angststoornis. ‘Op een gegeven moment durfde ik niets meer. Ik durfde niet meer de straat op, kreeg angsten, werd eenzaam en zat maar thuis. Ik probeerde wel te werken, maar steeds kreeg ik angst- en paniekaanvallen. Uiteindelijk raakte ik volledig arbeidsongeschikt.’

Toch wist hij op eigen kracht weer boven te komen. ‘Ik ben stap voor stap in beweging gekomen. Eerst begon ik een kindercafé, als sociale onderneming voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Dat was een groot succes, maar op een gegeven moment had ik genoeg van gillende kinderen,’ lacht hij. ‘En toen kwam het idee voor het buurtcafé.’

Samen smaakt alles beter

Met de oprichting van de Buurtkamer kwam alles samen: zijn ervaring, zijn missie en zijn behoefte aan verbinding. 'Een man zei ooit: “Dit was het hoogtepunt van mijn week.” Dat emotioneert me, want dat zegt veel over iemands leven. Samenzijn is zó belangrijk. Er is zoveel eenzaamheid. En dat is nergens voor nodig. Kom naar de Buurtkamer, en laten we verbinden.’

Die verbondenheid voel je zodra je binnenstapt. Met alle kleurrijke en diverse mensen wordt de Buurtkamer elke week weer gevuld met warmte en gezelligheid. ‘Ongeacht je politieke voorkeur of geloofsovertuiging: zodra je de kamer binnenstapt, hoor je erbij,’ vertelt een buurtbewoner. 

Dankbaar 

Nadat de laatste kruimels van tafel zijn geveegd, verandert de ruimte in een vrolijk dansfestijn. Het nummer Hallelujah klinkt uit de speakers, de rookmachine komt tot leven en bellenblaas en discolampen dansen vrolijk mee. ‘En dan: hup, dansen maar!’ roept Howard enthousiast. Er wordt luidkeels meegezongen, alsof iedereen elkaar al jaren kent.

‘Ik laat ze dansend en lachend achter,’ vertelt Howard. ‘Ik vertrek altijd iets eerder, en als ik dan de deur van de Buurtkamer achter me dichttrek en met mijn drie hondjes naar buiten stap, voel ik me dankbaar. Dan denk ik: kijk eens, Howard… dát heb je toch maar mooi voor elkaar gekregen.’