‘Een tijd geleden zat ik in moeilijke periode. Ik moest veel ballen in de lucht houden en ging door een zware tijd in mijn privéleven. Daardoor kwam ik overspannen thuis te zitten. Ik greep alles aan om beter te worden, dus toen ik op een dag een bericht tegenkwam op Facebook over coaching met paarden, dacht ik: wat nou als dit zou helpen?’ 

Knikkende knieën

‘Ik maakte een afspraak en toen het eenmaal zover was, gierden de zenuwen door mijn lijf. Ik ging er met de fiets heen en hoe dichter ik bij de manege kwam, hoe meer ik dacht: zal ik weer omdraaien? Met knikkende knieën kwam ik aan bij het grote onbekende.’

‘De coach zou me begeleiden in het contact met het paard. Het was een prachtig en heel groot paard, zo mooi! Dynamic heette hij. Omdat ik zenuwachtig was, vroeg ik de coach of ik alvast mijn hand mocht aanbieden. Dat mocht, maar toen ik dat deed snoof het paard en trok hij zijn neus weg. Hij trok zich terug en liep meteen weg.’

Afgewezen

‘De coach vroeg me wat de reactie van het paard met me deed. Het raakte me en ik moest er ontzettend van huilen. Het voelde echt alsof ik was afgewezen. Toen moest ik een oefening met het paard doen: ik moest het paard leiden met mijn ogen dicht. Maar wat ik ook probeerde, zijn oren gingen naar achteren en hij bleef stokstijf staan.’

‘Het was totaal niet waarop ik had gehoopt en ik voelde me ontzettend machteloos. Als dat paard niet wil meewerken dan gaat dit niet lukken, dacht ik. Dus gaf ik het op. Maar toen ging hij opeens lopen. De coach zei: ‘Zie je wat er nu gebeurt? Doordat je loslaat lukt het wel. Is dat herkenbaar voor je?’

Enorme ontlading

‘Op gegeven moment zei de coach dat ik mijn ogen moest sluiten en moest visualiseren hoe mijn leven eruit zou zien als alles goed was. Het was een fijne oefening en in mijn hoofd ontstond een mooi beeld waarin alles beter was. En toen gebeurde er zoiets indrukwekkends: terwijl ik daar stond met mijn ogen dicht, kwam het paard achter me staan met zijn hoofd in mijn nek, heel dichtbij, bijna alsof hij me wilde omhelzen. Hij stond heel rustig en dicht tegen me aan alsof hij wilde zeggen: ‘Ik steun je.’’

Wijze les

‘Diep van binnen wilde ik alleen maar gezien worden en het voelde echt alsof het paard mij op dat moment zag zoals ik ben. Het gesprek dat daarop volgde heeft me veel gebracht. Ik besefte opeens dat ik altijd maar probeer controle te houden en dat dat helemaal niet werkt. Want over veel dingen in het leven kun je nu eenmaal geen controle krijgen. Pas als je leert loslaten, ontstaat er ruimte voor een oplossing. Het is een wijze les waar ik nog steeds veel aan heb, verborgen in een laatje dat ik kan opentrekken als ik het nodig heb.’

Het paard was een spiegel

‘Achteraf denk ik dat ik mezelf zag in dat paard. Dat hij zijn oren naar achteren deed en zich verzette, deed ik in mijn eigen leven precies zo. Maar juist dat gedrag maakte dat ik me gevangen voelde in mijn eigen situatie. Het paard was een spiegel, door zijn gedrag ontdekte ik hoe ik me zelf voelde.’

‘Het klinkt misschien raar, een paardencoach, want hoe kan een dier je nou helpen? Maar ik zou willen zeggen: laat iedereen dit in ieder geval één keer doen. Als je een spiegel wordt voorgehouden door een dier dat geen oordeel heeft, kun je jezelf veel beter zien. Dat hoeft niet alleen maar als je vastzit in het leven, het kan ook als er niets aan de hand is. Want het is sowieso goed om af en toe echt in de spiegel te kijken.’