Ik had het zelf trouwens niet waargenomen toen ik er met de auto verschillende keren langsreed. Maar in de wandelpas is het niet missen. Voor me doemt een hoge boom op, met het silhouet van twee ooievaars daar bovenop. Het is een machtig gezicht.

Als ik ter hoogte van dit schouwspel ben, stop ik even en kijk met bewondering omhoog. Wanneer ik verder wandel, kijk ik achterom en zie ik meer mensen die stoppen en foto’s nemen, precies zoals mijn kleinzoon van negen jaar ook heeft gedaan. 

Als je wandelt, moet je niets en ontmoet je daardoor veel meer. Niet alleen de ooievaars. Ik kom een jonge vrouw van onze kerk op skates tegen, ik hoor mijn naam roepen bij twee fietsers die passeren, ik herken een ander lid van onze kerk in een wielrenner die voorbijflitst. En ik denk: dit is mijn dorp, dit is mijn weiland, hier hoor ik thuis. Juist op dat moment naderen twee andere fietsers, ze groeten hartelijk, besluiten dan te stoppen en om te draaien. Ze hebben me veel te vertellen.

Over een paar maanden gaan ze trouwen. Hij is een kind van ons dorp en onze katholieke kerk, zij is opgegroeid in het reformatorische Putten. Hij doet de planning bij de Spoorwegen, zij verzorgt de logistiek in een groot transportbedrijf. Ze trouwen als het hartje zomer is en hun huis klaar is. Ze hebben gevraagd of ik bij hun kerkelijk huwelijk wat wil zeggen. Dat klinkt gemakkelijker dan het in de praktijk is. Want ze gaan trouwen in de Grote Kerk van Putten.

Die kerk is in alle opzichten een protestants bolwerk. Toch melden ze me dat ze samen met de dominee naar plekken in de liturgie zoeken met een rooms sausje. Zo krijgt hun gemengde huwelijk veel meer betekenis. Als ze weer op de fiets stappen, zwaai ik hen uit en hoop ik dat ze ook de twee ooievaars zullen zien.

Meer katholiek...