Je krijgt niemand zomaar aan de lijn, er is ook geen persoonlijke afspraak meer als je er niet uitkomt. Dan maar een mail gestuurd naar het zakelijk contactadres. Binnen vijf dagen zou er antwoord zijn. Niets daarvan, het bleef oorverdovend stil. Er zat niets anders op, ik moest een nummer bellen met achttien wachtenden voor me. Na een uur was ik aan de beurt. Alles leek geregeld tot ik een anonieme mail van de bank terugkreeg dat er toch nog haken en ogen zaten aan mijn informatie. Dus weer bellen, weer wachten, een andere meneer aan de lijn die alleraardigst was en me werkelijk hielp.

Maar een week later bleek dat het niet afdoende was, want de identiteitsbewijzen moesten op een andere wijze bij de bank gedeponeerd worden. Het was inmiddels Pasen en ik had nog steeds niet het bevrijdende antwoord gekregen. Ik moest weer bellen en had nu zelfs meer dan twintig wachtenden voor me.

Ik vertel deze gang van zaken, omdat ik dit tekenend vind voor de manier waarop in Nederland de zaken geregeld zijn. We willen allemaal, zeker in coronatijd, menselijke nabijheid, werkelijke aandacht en hulp om de hoek. Maar we krijgen het tegenovergestelde.

Mijn ervaringen met de bank staan model voor gemeente, ziekenhuis en zelfs kerken. Je krijgt bijna nooit meer zomaar iemand aan de lijn en je moet eerst in alle opzichten aantonen dat jij het echt zelf bent. Er is zoveel wantrouwen gegroeid dat we niet meer weten hoe je zomaar hulp kunt vragen. En dat wantrouwen is gegroeid in deze tijd waarin we elkaar nog veel minder vaak zien. Daarom zitten we midden in een vertrouwenscrisis, op alle terreinen van ons leven. De vastgelopen formatie is daar een exponent van.

De schreeuw om openheid en transparantie is ten diepste een verlangen naar menselijke nabijheid en onbaatzuchtige beschikbaarheid voor de ander. Christus leeft het voor met Pasen. Laten we in Zijn Geest andere keuzes in ons leven maken.

Meer katholiek...