We spreken Jade Heister, redacteur van het programma Hands Up over gebarentaal. 

‘Dove en slechthorende mensen zie je niet vaak op televisie, maar ze hebben natuurlijk wél wat te zeggen. Ik wil dat iedereen een podium kan krijgen, ook deze groep mensen. Ze hebben flink wat in te halen. De Nederlandse gebarentaal is pas anderhalf jaar geleden erkend als officiële taal. Vijftig jaar geleden was het zelfs nog verboden om dove kinderen in gebarentaal les te geven. Praat tegen ze, ze pikken vanzelf wel iets op, was toen het credo. Idioot natuurlijk.'

'In Hands Up kunnen dove en slechthorende jongeren met trots hun taal uitdragen. Zes bekende Nederlanders steken er veel moeite in om van hen gebarentaal te leren. Zo mooi om te zien hoe je met een klein beetje inzet al vrij snel kunt communiceren. Ik vind het eigenlijk logisch dat we allemaal wat gebaren leren. Als je op vakantie gaat naar Spanje leer je toch ook een paar woorden om met de ober te kunnen praten?'

'Toen ik vorig seizoen een ander programma bij KRO-NCRV maakte, zag ik de dove redacteur van Hands Up met zijn gebarentaal-tolk over de afdeling lopen. Ik wist toen niet goed hoe ik een gesprek moest beginnen, was bang om het fout te doen. Dus het bleef bij 'goedemorgen', een gebaar dat ik al kende doordat ik elke ochtend langs Eric loop: de dove barista in het KRO-NCRV gebouw.'

Sinds ik Hands Up maak, heb ik me voorgenomen om elke dag één nieuw gebaar te leren. In de trein bedenk ik wat ik tegen Eric wil zeggen vandaag, en dan bekijk ik een gebarenfilmpje van dat woord. Nu voeren we al hele gesprekken. Ik hoop dat mensen ook zo geïnspireerd raken door ons programma. Je hoeft niet bang te zijn om te beginnen met gebaren, je mag fouten maken. Probeer het gewoon.’