"Toen mijn oude vriend zijn doodsvonnis van de huisarts vernam, was ik erbij. De beide mannen kenden elkaar al vijftig jaar, want de arts was ooit een leerling van mijn vriend geweest. Ze noemden elkaar bij de voornaam. Een ontroerend warm samenzijn. ‘Jij mag me dag en nacht bellen’, sprak de dokter gul. ‘Mogen we dan je 06nummer?’, vroeg ik praktisch. Dat bleek niet de bedoeling te zijn. Ook hier gold de code van beroepsmatige afstandelijkheid. Pff, lekker. Mijn wijze vriend kon er begrip voor opbrengen: in tijden van nachtelijke nood konden we naar de praktijk bellen, alwaar een antwoordapparaat naar ons zou luisteren. Pas op, kijk uit, wees niet te nabij want anders krijgen we de poppen aan het dansen."

"Die in zogenaamde professionaliteit verpakte afstand en zuinigheid, woest word ik ervan. Ik snak naar het burgerlijk ongehoorzaam mededogen van hulpverleners. Nu zit ik naast een dominee die met emeritaat gaat en over tien minuten de laatste keer zal voorgaan in haar schitterende godshuis. Ze vertrouwt me toe dat ze ooit een wanhopig gemeentelid als een kind op schoot heeft getrokken. Deze herderin kon men echt ’s nachts wakker maken. Ik verlang naar haar zegen. Als ze even later het brood breekt en het aan mij geeft loopt er een traan over haar wang. Nabijheid is een vak. Zij verstaat dat."