'Soms mag ik Lieve Lita spelen. Kijkers van de Verwondering kunnen een brandende vraag stellen en dan mag ik antwoord geven in een nieuwsbrief van onze firma. Alsof ik de wijsheid in pacht heb. Het is natuurlijk maar spel. Op tv stel ik de vragen. Dat is het spelletje andersom. Maar als Lita ontvang ik regelmatig variaties op een thema: hoe kunnen we in dit digitale tijdperk echte verbinding maken? Hoe zien we het gelaat van de ander? Goeie vragen. Het antwoord is onthutsend eenvoudig. Het ligt op straat.

Terwijl ik wandel zie ik tot mijn vreugde in de verte de man aankomen naar wie ik altijd stiekem uitkijk. Ooit heb ik met hem gewerkt. Nu is hij met pensioen en woont net als ik in dit rustieke en soms iets te rustige vissersdorp. Op de hectische werkvloer viste ik altijd naar zijn aanstekelijke lach. Hij heeft de gretige grinnik van een schavuit die dankbaar is dat zijn opgekropte binnenpret eindelijk naar buiten gutsen kan. Vandaar dat ik altijd mijn best doe om deze dorpsgenoot aan het schateren te krijgen. Ook vandaag is het raak. Ik zeg hem dat ik altijd zo van hem bijkom. 'Jij vrolijkt dit dorpje anders ook geweldig op!' antwoordt hij nahikkend. Ik kijk in het gelaat van de ander. En hij kijkt terug. Hier en nu. Van oor tot oor.'