'Een vriendin van mij heeft een prachtig kinderboek geschreven. In mijn ogen dan. In een brief van een wereldberoemde kunstenaar aan zijn vriend las ze dat de schilder wordt afgeleid door een sprietig klein meisje. Dit gegeven heeft ze gebruikt voor haar boek over de tedere vriendschap tussen de eenzame schilder en dit spichtige kind. Sprietje. Een briljante vondst. Maar de uitgever denkt er anders over. Er zit te weinig conflict of rampspoed in dit kinderboek. Volgens mij is dat een denkfout. Zo één waarvan we allemaal langzamerhand nogal afgepeigerd zijn geraakt.

‘Onuitsprekelijk vermoeiend zijn alle dingen’ schreef Prediker al lang geleden. Nog hoor ik de moedeloze zucht van een van m’n broers toen we vroeger samen naar de Dikke en de Dunne mochten kijken. Mijn broer zag al op grote afstand aankomen dat de Dikke tegen een deur ging lopen. Nu de Dikke nog. Ai, te laat! Sindsdien is het drama op tv niet erg vooruitgegaan. In menige soap weten we als kijker al maanden wie de schurk is, maar de sterren zelf wandelen in raadselen. Telkens weer wordt de niet begrepen rampspoed opgerakeld, herhaald en uitgesponnen. Kennelijk wordt gedacht dat onze werkelijkheid te saai is. Ik zou vanavond naar een theatervoorstelling, maar nu ik het plot heb gelezen zinkt me de moed in de laarsjes. Ik blijf thuis, in de tedere, opwindende werkelijkheid.'