De vriendinnen vinden de aandacht voor seksueel geweld op straat belangrijk, maar de actualiteit maakt ook veel los. Juliette: 'Dan komt het heftige verdriet om Anne naar boven. Dat we haar moeten missen. Dat het zo oneerlijk is, wat er met haar is gebeurd. Ze deed die dag alleen maar waar ze zo van hield: fietsen in de natuur. Vrouwen horen te kunnen fietsen waar ze willen, wanneer ze willen. Zonder zich bang te hoeven voelen.'

Hechte vriendengroep

Anna en Juliette ontmoeten Anne op de middelbare school, het stedelijk gymnasium in Nijmegen. Juliette: 'Ik zag haar al lopen in de eerste; ze viel iedereen op. Altijd vrolijk, enthousiast, en een knap, slim meisje met lange blonde haren. We raakten bevriend en er ontstond een vriendengroep met acht meisjes en zes jongens. We waren veel in de aula te vinden en werden daarom al snel door anderen ‘het aulagroepje’ genoemd. Onze whatsappgroep heet nog steeds zo.'

Anna vult aan: 'Feestjes, reizen, etentjes: we waren een hechte club. We zijn met elkaar volwassen geworden en we zijn nog steeds bevriend. Door wat er met Anne is gebeurd, zijn we nog hechter geworden. Ons meer bewust van hoe bijzonder onze vriendschap is.'

Juliette: 'Ik verlang nog wel eens terug naar die schooltijd samen, een zorgeloze tijd. Zo haaks op het gevoel waarmee we later met elkaar in de bossen aan het zoeken waren naar Anne.'

Stralend middelpunt

Juliette: 'Anne was iemand met wie je graag vriendin wilde zijn. Ze was heel creatief, heel lief, slim, gezellig. Als ik aan haar denk, kan ik haar nog steeds voor me zien. Springend uit haar enthousiasme, en die lach van haar. Heel aanstekelijk.'

Anna: 'Ja, het meest mis ik haar lach. Een tijdje geleden schrok ik, omdat ik me realiseerde dat ik bijna vergat hoe haar lach klonk. Anne was gewoon heel erg leuk! We waren diep verbonden, als zusjes. We wisten alles van elkaar.'

Tijdens haar vermissing is de naam Anne Faber elke dag in het nieuws. Juliette: 'Anne Faber is onze vriendin, maar door wat er gebeurd is, is zij opeens het buurmeisje, de vriendin van iedereen geworden. Maar ze was zoveel meer dan wat er met haar is gebeurd. Ze was onze vriendin, ons stralende middelpunt.'

Traumatische zoektocht

Als Anne na een fietstocht niet thuiskomt, zet de vriendengroep een grootscheepse zoekactie op, later ook ondersteund door de politie. Het wordt een traumatische zoektocht, die bijna twee weken duurt en heel Nederland bezighoudt. 

Juliette: 'Elke dag liepen we door de bossen, op zoek naar Anne. ’s Avonds reed ik dan naar huis en dan zag ik alle auto’s op de weg en dan dacht ik: Waarom gaat de wereld door? We moeten toch Anne zoeken met z’n allen? Ik viel elke avond huilend in slaap. We hebben tot het laatste moment hoop gehouden.'

Dan krijgen de vriendinnen het telefoontje dat het lichaam van Anne is gevonden. Anna: 'Afschuwelijk. Ik heb geschreeuwd. Dan blijkt dat het ergste dat je je als vrouw kunt voorstellen is gebeurd met een van je beste vriendinnen. Dat dat je laatste momenten zijn en dat de dader de laatste persoon is die je ziet. Dat is heel naar om te bedenken.'

Anne voor altijd 25

Anna: 'Na haar dood kreeg ik nachtmerries, waarin ik in mijn tuin om Anne stond te schreeuwen, maar ze was er niet. Herbelevingen van die zoektocht, die zo ontzettend lang heeft geduurd. Het was traumatisch. Praten erover vond ik moeilijk. EMDR-therapie heeft me uiteindelijk geholpen. Ook heb ik veel steun uit mijn omgeving gehad.'

De vriendinnen waren 25, stonden midden in het leven. Anna: 'Toen ik voor het eerst na haar dood weer uitging, voor het eerst weer ging dansen en lachen, schrok ik zo dat ik huilend naar huis ben gegaan. Mag ik nog wel luchtig zijn?'

Juliette: 'Onze levens gingen verder. Op de dag van haar uitvaart kreeg ik een telefoontje dat ik een baan had. Dat kon ik niet meer met haar delen. De momenten dat je een huis koopt, een kindje krijgt. Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, heb ik de meiden uit onze vriendengroep gefacetimed, maar Anne was daar niet bij. Toen ik hoorde dat mijn eerste kindje een jongetje was, was ik opgelucht. Hij kan wél alleen in de schemering naar huis fietsen.' 

Ook Anna is moeder geworden. 'Ik wilde heel graag kinderen, maar ik wilde ábsoluut geen dochters. Door wat er met Anne is gebeurd. Ik heb twee dochters gekregen. De oudste is vier jaar na de dood van Anne geboren. Bij de geboorte heb ik ontzettend gehuild. Nu gaat mijn leven een andere kant op, iets wat zij nooit zal meemaken. Moeder worden. Haar leven is gestopt, zij blijft altijd 25.' 

‘Ik gun iedereen een vriendin zoals Anne’ 

Juliette: 'Grote gebeurtenissen kan ik niet meer met Anne delen. Ik heb nog wel brieven naar haar geschreven. Ik schreef wat ik deed, waarom ik haar zo miste en wat ik zo leuk aan haar vond. Ook appte ik haar het eerste jaar nog, ondanks dat ik wist dat ze de appjes niet meer kreeg. In de hoop dat ze het nog ergens leest. Het schrijven hielp mij in mijn proces om het te verwerken.'

Troost vond Juliette in de hechte vriendengroep. 'We hebben dit met elkaar doorgemaakt. De zoektocht, maar ook onze vriendschap. We praten nog vaak over Anne. Elk jaar op de verjaardag van Anne zorgt haar moeder ervoor dat we samen kunnen komen op de plekken die aan Anne doen denken om haar leven te vieren. Om stil te staan bij onze lieve Anne, herinneren op te halen. Om te kunnen lachen en te huilen. Het is dan ook heel fijn om samen te komen met haar moeder, vader, broertje en de mensen die zo intensief hebben meegezocht in die helse weken!' 

Anna: 'Haar dood heeft een gat geslagen. Ik heb echt op een gegeven moment moeten accepteren dat ik een pijn met me meedraag die nooit meer verdwijnt. Dat het er is en dat het blijft. Dat hielp, om er zo naar te kijken. Ik heb mijn oudste dochter naar Anne vernoemd. Om Anne in leven te houden op een bepaalde manier, dat ze ook nog in een stukje van ons zit. Mijn dochter is nu 3 maar ooit ga ik haar over Anne vertellen.' 

Het verdriet blijft. Juliette: 'Met de tijd heelt het niet. Ook als we straks tachtig zijn, hebben we verdriet om Anne. Maar ik probeer ook vooral de mooie momenten met haar te herinneren. Het positieve, het mooie van Anne en onze vriendschap. Dat is iets dat blijft voor altijd. Ik gun iedereen een vriendin zoals Anne.'