Onverklaarbare onrust 

Al sinds het begin van 2014 heeft Elly een onbestemd gevoel. Elly: ‘Ik was al weken, maanden zó onrustig. Ik wilde van voren naar achter en van links naar rechts. Ik wilde alles tegelijk doen.’ 

Op donderdag 17 juli 2014 heeft Elly haar eerste afspraak met een mental coach. Elly komt moe thuis van de coach en besluit een dutje te doen. Het is iets over half zes als ze de televisie aanzet. Er is een extra journaal, omdat er een vliegtuig is neergeschoten boven Oost-Oekraïne.  

Vlucht MH17 vloog van Schiphol naar Kuala Lumpur. Elly: ‘Ik keek het nieuws. Ik zag hoe de nieuwslezer het vluchtnummer van het vliegtuig oplas. Meteen wist ik: dit is fout.’ Elly voelt dat dit de vlucht is van haar zus Daisy en zwager René.  

Indische familie in Zwanenburg 

Elly’s zus Daisy wordt geboren op Nieuw-Guinea, als tweede van een groot Indisch gezin. In de jaren ‘50 verhuist het gezin naar Nederland voor het werk van vader. Eerst naar Amsterdam, waar Elly ter wereld komt en daarna naar Zwanenburg, voor een grotere woning waar het hele gezin in past.  

‘Daisy voelde dat ze niet oud zou worden’ 

Volgens een broer van Elly heeft Daisy altijd gevoeld dat ze niet oud zou worden. Tegen Elly zei ze vaak: ‘Als ik overlijd, dan is het zonder mijn broers en zussen.’ Dat zou zomaar de reden kunnen zijn dat Daisy geniet van ieder moment van haar leven.  

Altijd koud  

Twee keer per jaar vliegen Daisy en René naar Bali. Altijd gaan ze naar hetzelfde plekje, in hetzelfde hotel, waar iedereen hen kent. Ze genieten er enorm van de warmte. Daisy is namelijk een vreselijke koukleum, die het liefst in de zomer nog een dikke jas draagt.   

Na het bericht van de crash, is er verwarring bij de familie, want Daisy en René vliegen toch nooit op donderdag richting Bali, maar altijd op vrijdag? Helaas krijgen ze 's nachts de bevestiging dat Daisy en René aan boord waren van de fatale vlucht. 

Dromen over Daisy 

Een paar jaar later droomt Elly over Daisy: ‘Ik droomde dat Daisy opeens binnenkwam in die hele dikke, warme, lange jas met een grote tas in de hand. En dat ik tegen mijn schoonzus zei: maar ze is toch dood? Toen liep ik naar Daisy toe en omarmden we elkaar. We huilden samen en ze zei iets tegen me. Zo’n drie of vier zinnen, maar ik heb het niet onthouden'. 

Een beeld van de crash  

Elly gaat naar vliegbasis Gilze-Rijen, waar de reconstructie van het MH17-wrak staat. ‘Het blijft heel onwerkelijk dat dit ooit een vliegtuig was met mensen erin. Daisy en René zaten vooraan, vlak achter de cockpit. Je kan het bij wijze van spreken aanraken.’  

Elly krijgt een beeld van wat er tijdens de crash zou kunnen zijn gebeurd. ‘Ik denk dat ze op dat moment samen waren. En dat Daisy tegen René schreeuwde: René, we gaan!’ Dit beeld laat Elly niet meer los. 

Niet meer zo spontaan als vroeger  

Het verlies van Daisy en René heeft voor Elly blijvende sporen nagelaten. ‘Ik ben niet meer de oude Elly. Ik kan niet meer lekker stom doen en ben niet meer zo spontaan als vroeger.’  

Elly wil nog steeds heel graag weten hoe de laatste momenten van haar zus en zwager waren. Riep Daisy inderdaad nog ‘René, we gaan!’? Die kreet blijft in Elly's hoofd zitten. Daarnaast wil Elly aan Daisy en René vertellen dat ze iets van het leven wil maken.   

Elly: ‘Soms ruik ik haar geurtje en als er iets op over MH17 op televisie is, geeft me dat een vreemd soort kippenvel. Ik noem het maar kippenvel, maar je krijgt een boost van een bepaalde energie naar binnen.’