Metronieuws

Erik Jonk in Metronieuws: 'Dit is eigenlijk een must see. Om nog eens bij zo iets vreselijks stil te staan, wat ook geldt voor jongeren die in 2014 misschien te klein waren om te begrijpen wat er precies aan de hand was. De Echo van MH17 is goed gemaakt en zeer openhartig, vooral over het identificeren van lichamen. Sommigen kregen maar een klein stukje van hun geliefde terug. Een dochter daarover: "Het was bijna ongeloofwaardig dat je je beide ouders in een klein zakje in je handen hebt." Brrrr.'

AD

Angela de Jong in AD: 'De meer dan indrukwekkende docuserie De echo van MH17, deze week elke dag op NPO 2, weet vanaf de eerste seconde moeiteloos dát gevoel van tien jaar geleden te vangen. Nabestaanden vertellen aan de hand van een tijdlijn gedetailleerd waar ze waren, hoe ze het nieuws te horen kregen, wat ze voelden, wat ze deden. Daartussen zitten radio- en Journaalfragmenten waardoor de omvang van de aanslag steeds duidelijker en definitiever wordt…. Maar wat de serie helemaal bijzonder maakt is dat de makers ook andere betrokkenen bereid hebben gevonden om terug te blikken. Ex-premier Mark Rutte bijvoorbeeld. ‘Ik zei tegen Poetin: jij hebt invloed daar, ik niet. Regel het. Dit is heilig.’ Net als een forensisch expert die binnen een dag naar Oekraïne vertrok om daar aan de moeilijkste klus van zijn leven te beginnen.'

Het Parool

Han Lips in Het Parool: 'Ook De echo van MH17 is een tranendal. Nabestaanden vertellen en vertellen en vertellen over de mensen die ze missen. Maar het spreekt voor de makers dat ze verder hebben gekeken. Naar de pastoor die merkte dat Hilversum drie hele gezinnen moest missen en daarom zijn kerk openstelde. “Erg, hè?” zei hij tegen de kinderen die binnenliepen. “Zullen we dat aan Hilversum laten horen? Gaan wij samen de klok luiden.” Een premier die zei: “Vladimir, we kennen elkaar nu zo lang. Regel dit.” Een door de NOS gestuurde cameraman die als op de automatische piloot shots maakte van de verschroeide aarde en intussen terugdacht aan zijn vroegere oppaskind dat aan boord was en op tien kilometer hoogte, tja. De echo van MH17 kruipt onder de motorkap van de hele operatie die op touw werd gezet om de lichamen over te dragen aan hun families in Nederland. Dinsdagavond gaat het verder met de overbekende beelden van de kisten die uit een vliegtuig werden gedragen, en met het eerbetoon door de colonne van rouwwagens. Je kunt natuurlijk zeggen: die mensen deden hun werk. Je kunt ook zeggen: en wat voor een werk. Iets dergelijks zegt deze documentaire in vier delen. “We zijn er vijf dagen geweest,” zei forensisch expert De Wit. “Het voelde als vijf jaar.”'

NRC

Wilfred Takken in NRC: '…In De echo van MH17 richt regisseur Ines ten Berge zich niet op het politieke of het juridische verhaal, ze brengt het verhaal terug naar het persoonlijke, het menselijke. In intieme interviews gaan nabestaanden en andere betrokkenen, onder wie oud-premier Rutte, minutieus langs veelbetekenende momenten: de laatste keer dat ze de passagiers zagen, de laatste appjes uit het vliegtuig. Dan de onheilstijding, de terugkeer van de stoffelijke resten – soms een handvol botjes, soms helemaal niets – de begrafenissen. „Ik hoorde mijn moeder huilen zoals ik niemand wil horen huilen.”…. De echo van MH17 is vooral zo’n mooie, aangrijpende documentaire omdat je op deze manier goed kunt meeleven, ook als je niet persoonlijk bij de ramp bent betrokken. Ja, dit is hoe het voelt om een naaste te moeten missen, op de dag erna, en tien jaar later. Om een bekende uitspraak van schrijver Abel Herzberg te parafraseren: er zijn bij de MH17 geen 298 mensen vermoord, maar er is één mens vermoord en dat 298 keer.'

Volkskrant

Tot slot Alex Mazereeuw in De Volkskrant: 'Hoe blik je waardig terug op zo'n ramp? Je wilt vooral niet sensatiebelust gaan peuren in het verdriet van de nabestaanden, maar je wilt tegelijkertijd óók een reconstructie bieden die niet wegblijft van het persoonlijke. Gelukkig hebben de makers van De echo van MH17 (KRO-NCRV) een perfecte balans gevonden tussen een reconstructie over de geopolitieke en logistieke complexiteiten en de pijn van de nabestaanden. Er zijn inzichtelijke gesprekken met mensen aan de 'technische' kant van de nasleep (zoals de forensisch inspecteur, en voormalig minister-president Mark Rutte), maar uiteindelijk zijn het vooral de verhalen van de nabestaanden die de serie haar waarde geven… Het heeft de nabestaanden - logischerwijs - jaren gekost om enigszins te kunnen praten over hun ervaringen. Des te indrukwekkender hoe ze dat hier doen, in een prachtige herdenkingsserie die de pijn van de ramp bijzonder invoelbaar weet te maken.'