Echte mannen huilen niet. Ze moeten sterk zijn, niet over emoties praten en gewoon hun ding doen. Dat is het beeld dat veel jongens van jongs af aan meekrijgen. Dit soort denkbeelden zijn onderdeel van wat we toxic masculinity (giftige mannelijkheid) noemen. 

‘Maar emoties maken je man, maken je mens. Ze tonen is geen zwakte, het is juist een kracht', vindt Irenio Dionizio (28). Met dat besef begon zijn missie: mannen verbinden, gesprekken op gang brengen, en laten zien dat kwetsbaarheid oké is. Hij doet dat via zijn platform, lezingen, vaderswandelingen én zijn kledinglijn Echte mannen huilen ook. ‘Op die manier draag ik de boodschap letterlijk uit.’

Taboe

Irenio groeide op in een omgeving waar het praten over emoties taboe is. ‘In de Afrikaanse cultuur, waar mijn ouders vandaan komen, wordt er anders gekeken naar mannen.’ Mijn ouders vluchtten vanuit de oorlog in Angola naar Nederland en hadden wel andere dingen aan hun hoofd. Vanuit mijn vader was het altijd: als man moet je je gewoon gedragen, zorgen voor je omgeving en een goede baan hebben. Er werd niet gepraat over mentale gezondheid.’ 

Postpartum depressie

Toen Irenio 21 was, werd hij zelf vader. Hoewel de geboorte van zijn eerste dochter hem veel blijdschap bracht in het begin, sloop een onzichtbare strijd langzaam in hem. ‘In het begin was ik blij, maar daarna voelde ik me verdoofd. Zelfs als ik haar vasthield, voelde ik niks. Dat was het gekke. Mensen vroegen hoe het ging, en ik zei altijd: ‘goed’. Dat had ik mezelf ook wijsgemaakt.’ Maar vanbinnen voelde hij zich leeg.  

Het vaderschap zorgde voor een hoge druk. ‘Ik was net klaar met mijn studie, zij was twee weken oud en ik moest meteen een appartement zoeken, een baan vinden… Alles kwam tegelijk op me af.' 

Hij voelde zich mislukt. Alsof hij als man had gefaald. ‘Je moet alles op orde hebben. En als dat niet lukt, heb je gefaald.’ 

Bang voor een oordeel

Pas anderhalf jaar later, tijdens zijn studie toegepaste psychologie kreeg hij helderheid. ‘Toen ik las over een postpartum depressie, herkende ik mezelf hierin. Toen dacht ik: oh, dit was het dus. Dat gaf duidelijkheid, maar ook een beetje schaamte. Ik sprak er vooral met vrienden over, niet echt met mijn partner. Ik was bang voor een oordeel.’

Taboe doorbreken

Toch was dit dieptepunt de start van iets moois. 'Ik dacht: als ik dit heb, zijn er vast meer mannen die hiermee struggelen.’ Om dat taboe te doorbreken, richtte hij zijn platform De Mentale Man op. Hierin praat hij op social media open over mentale gezondheid en inspireert hij andere mannen om hetzelfde te doen. ‘Als één iemand al kan laten zien dat je gelukkig bent door jezelf te zijn, denk ik dat dit veel deuren kan openen voor anderen.’ 

‘In het begin, vijf jaar geleden, vonden mensen het een zwaar onderwerp. Maar sinds corona merk ik: het leeft meer. Mannen willen wél praten, maar ze weten vaak niet hoe of met wie. Daarom organiseer ik wandelingen met vaders, geef ik lezingen, gewoon om een safe space te creëren.’

Het juiste voorbeeld

Ook wil hij een goed voorbeeld zijn voor zijn kinderen: ‘Als ze huilen, ga ik erbij zitten. Dan zeg ik: "Wat voel je, waar komt dat vandaan?" Je hoeft niet altijd iets te zeggen, er zijn is soms al genoeg. Kinderen willen geleid worden, dus laat zien: papa heeft ook emoties. Papa huilt, lacht, wordt boos. En dat mag. Als je maar vertelt waarom.’ 

Zijn tip aan andere mannen? ‘Als het lastig is, schrijf het eens op. Gewoon eerlijk antwoorden: hoe gaat het echt? En vertel het aan iemand. Je hoeft niet alles in één keer te zeggen. Het ligt er ook aan tegen wie je het zegt. Elke vriend heeft zo zijn eigen rol. De één is voor diepe gesprekken, de ander voor voetbal. Maar begin ergens. Zeg gewoon: "Ik voel me niet goed." 

En onthoudt: Je bent niet alleen, ook al voelt het soms wel zo. De vraag is: sta je open voor de zoektocht?’