Haar verhuizing van het drukke Londen naar een klein en ruig Schots eiland ging niet zonder de nodige tegenslagen. Haar relatie ging uit, ze brak haar beide handen en wekenlang had ze weinig tot niets te eten. Ook de eilandbewoners moesten niets van haar hebben. Toch besloot Tamsin Calidas te blijven: “Je moet onder ogen komen dat je het soms allemaal alleen moet doen.”

Bovenstaande is slechts een tipje van de sluier van wat schrijfster Tamsin Calidas allemaal voor haar kiezen kreeg de afgelopen 17 jaar. Calidas besloot het drukke Londense Notting Hill te verruilen voor een dunbevolkt en ruig eiland in de Schotse Hebriden. Haar memoires bundelde ze in het openhartige boek Ik ben een eiland. 'We waren opzoek naar balans en rust en besloten daarom naar de Schotse Hebriden te gaan', vertelt ze in Jacobine op 2, waar ze voor het eerst op Nederlandse televisie wordt geïnterviewd over haar leven.

Het leven op het eiland was de eerste jaren verre van iddylisch en uiteindelijk werd Tamsin helemaal op zichzelf teruggeworpen. Eenzaamheid overwon ze door een diep besef dat ze er niet alleen voor staat: “Als je valt dan is de aarde er om je op te vangen en om je weer overeind te helpen.” Het was de kracht van de natuur, het ritme van de seizoenen die zorgden voor balans en inzicht. Vooral dieren houden ons een spiegel voor, vertelt Tamsin: 'Een vogel moet hard werken om tegen de wind in te vliegen. Maar als die eenmaal de wind weet te gebruiken in zijn voordeel dat vliegt die uit en wappert die nog nauwelijks met zijn vleugels.'

Het meest verbonden met de natuur voelt Tamsin zich al zwemmend. Iedere ochtend om 5 uur laat ze zich naar eigen zeggen 'gedragen worden door de zee'. 'Het is een magisch moment als ik de zon van achter de bergen zie opkomen en mij begroet. Iedere buitenzwemmer zal dat gevoel herkennen.' Tamsin spoort iedereen dan ook aan om zich te laten verwonderen door de kracht en schoonheid van de natuur. Want die 'oerkracht' schuilt in ons allemaal: 'Als je jezelf toelaat om verbinding te zoeken met die oerkracht, dan begint het échte leven pas.'