Hoewel Luuk Kruijsdijk niet religieus is opgevoed, weet hij al op jonge leeftijd dat hij in ‘iets’ gelooft. Zijn échte spirituele zoektocht begint als hij twaalf jaar oud is, nadat een aantal mensen in zijn omgeving op jonge leeftijd overlijden.

Dat zet hem aan het denken: wat gebeurt er als je dood bent? Is er een schepper? Hoe werkt het bestaan?

Geloven met je hart

Om antwoord te krijgen op al zijn vragen, gaat Luuk zich verdiepen in verschillende geloofsstromingen. Boeddhisme, hindoeïsme, het jodendom: naar elke religie en spirituele stroming doet hij onderzoek. 

Uiteindelijk komt hij terecht bij het christendom. Van zijn dertiende tot zijn twintigste gaat hij naar de kerk, waar hij een hele fijne tijd heeft. Toch is zijn zoektocht daarmee nog niet afgerond, merkt Luuk. ‘Geloven doe je met je hart, maar mijn hart kon niet honderd procent in het christendom geloven.’

Een spirituele busreis

Heel anders was dat toen hij zich ging verdiepen in de islam. In eerste instantie denkt Luuk dat deze religie gewoon een nieuwe halte is in zijn ‘spirituele busreis’. ‘Een halte waar ik langsrijd, maar niet op het stopknopje druk’, vertelt Luuk lachend.

Maar hoe meer kennis hij opdoet over de islam, hoe meer hij erachter komt dat dit is waar hij in gelooft. ‘Ik schrok daar in eerste instantie wel van. De islam was zo onbekend en totaal niet voor de hand liggend. Hoe moest ik dit vormgeven in mijn leven? En hoe moest ik dit aan mijn omgeving gaan vertellen?’ 

Thuiskomen in de moskee

Al snel merkt Luuk dat zijn verlangen naar de islam niet te stoppen is en besluit hij zijn hart te volgen. Hij leest veel over de religie en gaat in gesprek met andere moslims, die hem uitnodigen in de moskee.

De eerste keer dat hij daar het vrijdaggebed bijwoont, is een onvergetelijke ervaring. ‘Al die verschillende mensen die tegelijkertijd met hun hoofd op de grond aan het bidden waren, dat raakte mij zo erg. Op dat moment waren we allemaal gelijk, dat had ik nog nooit meegemaakt.’ 

Stiekem bidden

Na die ervaring begint Luuk al snel met vijf keer per dag bidden, zoals moslims dat doen. ‘Mijn ouders wisten toen nog niet dat ik me aan het verdiepen was in de islam, dus ik ben stiekem op een handdoekje gaan bidden. Als mijn ouders de trap op kwamen lopen, deed ik het handdoekje snel weg zodat het leek alsof er niks aan de hand was.’ 

Want openlijk voor zijn interesse in de islam uitkomen, dat durft Luuk nog niet. Hij is bang voor onbegrip en negatieve reacties. De islam is namelijk niet alleen onbekend terrein voor Luuk zelf, maar eigenlijk voor iedereen in zijn omgeving. 

Alleen maar positieve reacties

Toch lukt het niet om zijn geloofsovertuiging lang verborgen te houden. Zijn moeder komt erachter dat Luuk regelmatig de moskee bezoekt en gaat het gesprek met hem aan. ‘Mijn moeder zei meteen: “Luuk ik hou van jou, je bent mijn zoon. Blijf jezelf en wees open in wat je doet.” De liefde die ik toen van haar ontving was zo mooi.’ 

Langzaam brengt Luuk zijn omgeving op de hoogte van zijn spirituele zoektocht. De negatieve reacties waar hij in eerste instantie bang voor is, blijven uit. Zijn familie en vrienden reageren allemaal positief. Zijn ouders zijn zelfs al eens meegegaan naar de moskee om kennis te maken met de gemeenschap.

Een nieuw levensdoel

De islam heeft van Luuk een zachter mens gemaakt. Dat merkt hij niet alleen zelf, ook zijn omgeving valt het op. ‘Mijn ouders zien dat de islam me rust geeft en gelukkig maakt’, legt hij uit. 

‘Ik ben minder snel geïrriteerd en kijk meer om naar mijn medemens. De islam heeft me een doel, een leidraad gegeven. Zo kom ik steeds dichter bij mezelf. En daar ben ik heel dankbaar voor.’