Liefde voor dieren

Toen de ouders van Bert 28 jaar geleden uit elkaar gingen, mocht hij een stal van hun veebedrijf overnemen. In eerste instantie wilde hij er een muziekstudio van maken, want hij wilde geluidstechnicus worden. Maar zijn liefde voor dieren won het: het werd een rusthuis voor afgedankte koeien.

In Berts koeienrusthuis hoeven de dieren niet te produceren en ze gaan ook niet naar de slacht. Ze slijten hun oude dag in alle rust. En Bert verzorgt ze met hart en ziel: ‘Dieren lijken niet alleen geestelijk op ons, maar ook in hun functioneren. Als je inziet dat een dier net zo volwaardig pijn kan voelen als jij, dan kun je een kreupele koe niet langer zien als een irritant ding dat niet hard genoeg loopt.’

Sociale dieren

De gemiddelde leeftijd van zijn koeien is niet vier jaar zoals op veel veebedrijven, maar twaalf. Sommigen van zijn koeien halen makkelijk de twintig. Voor Bert is het meest bijzondere aan koeien hun intelligentie en hun sociale gedrag. Ze hechten zich snel en zijn dan ook heel erg aan Bert gehecht. Er zijn koeien die graag aangehaald worden, maar ook dieren die niet geaaid willen worden. Bert: ‘Dat zie je vooral bij koeien van de kinderboerderij. Maar ook slachtkoeien zijn vaak getraumatiseerd.’

Langste koeienvriendschap

Voor Bert zijn alle koeien gelijk, maar het verhaal van Claartje en Victoria is wel erg ontroerend. Ze waren allebei aan de slacht ontsnapt en kwamen bij Bert, waar ze twintig jaar onafscheidelijk aan elkaars zijde stonden. Misschien vormden ze wel de langste koeienvriendschap ooit, omdat ze allebei oud mochten worden en nooit uit elkaar werden gehaald. Toen de ene stierf, ging de andere vlak daarna ook dood. Bert: ‘Het moeilijkste is dan niet het afscheid, want je weet dat dat gaat komen, maar de weg ernaartoe; de dieren grijs en zwakker zien worden. Het ontroert me hoe ze hun best blijven doen er wat van te maken.’

Bekijk hier het hele verhaal over Bert en zijn koeien (tekst gaat verder onder de video).

Vegetariër

Bert vindt dat dieren meer zijn dan 'gebruiksartikelen' in een consumptiemaatschappij. Hij merkt dat kinderen steeds meer opgroeien met het idee dat melk uit een fabriek komt en vlees uit de supermarkt en dat raakt hem. Zelf werd hij op zijn dertiende vegetariër: ‘Wij hadden vroeger mestvarkens en één koe voor eigen gebruik. Toen onze koe wegging, vroeg ik me voor het eerst hardop af wat haar eindbestemming zou zijn. Sinds die dag eet ik geen vlees meer.’ Maar activistisch is hij niet. Hij ziet zichzelf vooral als 'gewoon een boerenzoon die goed voor zijn dieren zorgt'.

Afscheid nemen

De wachtlijst voor een nieuw plekje in Berts koeienrusthuis is lang. Er moet eerst een koe sterven voordat er plaats is voor een volgende. En als er één sterft, voelt de hele kudde dat. Afgelopen winter overleed zijn koe Anne, omdat hij door een hernia niet meer kon staan. Sommige dieren zijn dan echt van slag. Soms mag hij een overleden dier zelfs niet weghalen van de kudde. Hij heeft meegemaakt dat de hele kudde zijn trekker aanviel toen hij een dode koe op kwam halen uit het weiland. Wat hij toen heeft gedaan? ‘Toeteren’.