Levende oesters

Een rauwe oester is in de meeste gevallen een nog levende oester. Het is zelfs gebruikelijk om een oester rauw en dus levend te eten. In sommige gevallen wordt de oester voor het opdienen gedood, vers gedood dus, maar feit blijft dat in de meeste gevallen oesters pas tussen de tanden aan hun einde komen. 

Oester op glad ijs

De reden dat de weekdieren levend geserveerd worden heeft te maken met de voedselveiligheid. Een rauwe oester die langere tijd dood is, is niet veilig om te eten. Een oester bederft snel en daarvan kun je als mens goed ziek worden. Dat is ook de voornaamste reden dat een schaal oesters vaak met een berg ijs komt. Op die manier blijft een oester langer vers. Ze behouden de vertrouwde smaak, de textuur en voedingstoffen. Ze smaken beter en kunnen beter worden verteerd.

Maar hoe check je of je oester vers is?

Op het terras liggen de oesters al slurpklaar. Een slechte oester herken je aan de vochtigheid. Bij een geopende oester giet je het water uit de schelp weg. Niet veel later zou de schelp weer vochtig moeten zijn. Is dat niet het geval? Dan heb je te maken met een oester die je liever niet meer leeg slurpt. 

Bij een gesloten oester controleer je de versheid tijdens het openmaken van de schelp. Een oester die bedorven is, gaat veel makkelijker open. De sluitspier van de oester werkt dan niet meer goed. In sommige gevallen staat de schelp al open, maar dat betekent niet dat je de oester meteen hoeft af te serveren. Geef de schelp een tik met een lepel. Sluit de schelp zich, dan is de oester nog eetbaar.

Nu weet je dus hoe het zit: in het geval van oesters betekent levend vers, en vers betekent levend. Als echte oesterfanaat eet je dus liever geen oesters die al een tijdje geleden het loodje hebben gelegd.