Bij een levensbedreigende situatie krijgen sommige mensen een bijna-doodervaring. Ze komen in een gelukzalige omgeving. Is er licht aan het einde van de tunnel? Harald Harbers maakte het mee: ‘Ik ervaarde veel vrede en wist dat ik doodging. Ik was niet opstandig, het was meer dan oké.’
Een gelukkig leven
Harald (52) is getrouwd en heeft drie kinderen. Hij omschrijft zijn leven als mooi met veel rust, fijne vakanties en intensief sporten. Hij loopt marathons, een halve triatlon en schaatst zelfs de Weissensee (bekend als de Alternatieve Elfstedentocht, red.). Een topfitte man.
Tijdens het trainen heeft Harald af en toe druk op zijn borst. Maar dat gevoel gaat ook weer weg. In april 2023 tijdens het spinnen krijgt hij weer – voor de derde keer die week –druk op zijn borst. Halverwege de spinning les gaat het gevoel niet weg. Harald: ‘Dat vond ik gek, en dat is het laatste wat ik mij herinner.’
'Ik dreef langzaam af. Het voelde alsof niemand iets kon doen om het tegen te houden'
Afscheid nemen van gezin
Harald was klinisch dood. Harald: ‘Er was geen ademhaling, geen hartslag, geen hersenactiviteit. Na zo’n vijf minuten kwam ik bij bewust zijn. Ik wist meteen dat ik ergens anders was geweest. Een aantal beelden bleven vastzitten in mijn hoofd.’
Een van die beelden omschrijft Harald als een soort levenspanorama. Harald: ‘Het was een diashow over mijn leven waarbij ik als toeschouwer naar mijn eigen leven zat te kijken. In een ander beeld liep ik over een heiveld met een van mijn beste vrienden van de middelbare school. We waren aan het wandelen en het was prachtig weer. Ik voel nu als ik erover praat nog de warme zon op mijn huid.’
Ook neemt Harald afscheid van zijn gezin: ‘We stonden op ijsschotsen en het was helemaal wit om ons heen. Mijn vrouw en mijn drie kinderen stonden op het ene ijsschot en ik op het andere. Ik dreef langzaam af. Het voelde alsof niemand iets kon doen om het tegen te houden. Ik ervoer rust, vrede en vertrouwen en wist dat ik doodging. Ik gaf me over aan het proces. Desondanks was ik daar totaal rustig bij. Ik was niet opstandig, het was meer dan oké.’
Een gevoel van heimwee
Door de reanimatie van zijn medesporters komt Harald weer bij bewustzijn. ‘Ik werd wakker en zag de spinning trainer met grote ogen boven mij staan. Ik vroeg: wat doe jij hier? Ik was in een andere omgeving geweest en was daarvan in shock.’
Harald vervolgt: ‘Ik was boos, want ik was weggehaald uit een hele kalme en serene wereld. Nu kwam ik terug in een situatie waar verwarring en angst was.’ Het is voor Harald een soort een gevoel van heimwee: ‘Een heel dubbel gevoel want het heeft mijn leven veranderd, en ik ben dankbaar om te leven. De vanzelfsprekendheid is ervan af. Ik ben ook opener geworden voor spiritualiteit. En niet onbelangrijk: Mijn vrouw vindt mij nog leuker geworden.’
‘Ik was boos, want ik was weggehaald uit een hele kalme en serene wereld'
‘De mooiste ervaring van mijn leven’
Harald denkt iedere dag terug aan zijn bijna-doodervaring: ‘Tijdens het werk overvalt het me en dan ben ik ineens afgeleid. Dan ga ik terug naar dat moment en dat voelt goed. Ik word rustig. Het allerbelangrijkste is dat mensen moeten weten dat het echt is en geen verzinsel. Het is heel ingrijpend en niet te vergelijken met een droom of hallucinatie. Het is zoveel intenser.’
Catja de Rijk (60) en Douwe Reekers (66) hadden ook een bijna-doodervaring. Hun verhaal en die van Harald zie je in Kruispunt: Bijna-doodervaring op zondag 23 februari om 17:10 op NPO 2.
