Anderhalf jaar geleden besloot rechtenstudent Julian zijn vakantietijd zinvol te besteden door zich aan te melden bij Careibu, een stichting die jongeren koppelt aan senioren om eenzaamheid tegen te gaan. En dat bleek een gouden greep, want inmiddels zijn de twee goede vrienden: ‘Als ik Julian niet in mijn leven had gehad, dan weet ik vrijwel zeker dat ik hier niet meer gezeten had.’ 

Een perfecte match

‘Ik was wel zenuwachtig van tevoren. Bij de stichting zeiden ze dat we een goede match zouden zijn, maar dat moet nog maar blijken’, vertel Julian. Theo, die inmiddels geen familie meer heeft en langzamerhand zijn zicht verliest, meldde zich aan op aanraden van de doktersassistente. Ze zei: ‘Laten we even een profieltje aanmaken.’ Ik dacht bij mezelf: allemachtig, ik ga me niet in een etalage laten zetten, wat is dat voor idioots?' Toch besloot hij de hulp te aanvaarden, en met succes: ‘Toen ik Julian zag, dacht ik direct al: daar zit wat in. Het klikte meteen.’"

Van vrijwilligerswerk naar vriendschap

‘Ik ben alle mogelijke contacten kwijt inmiddels en dan valt het niet mee om toch maar weer door te gaan, begint Theo. ‘Dan is er niet zoveel vooruitzicht meer. En daar heeft Julian verandering in gebracht.’ Ondanks zijn drukke studentenleven, voelt de band ook voor Julian bijzonder: ‘Het is niet per toeval, maar het voelt wel heel erg per toeval. Het traject zou in eerste instantie zes maanden zijn, maar na een aantal keer afspreken voelde het niet meer als vrijwilligerswerk. Het is gewoon alsof ik bij een vriend op bezoek ga. Dat voelt hetzelfde als ik naar vrienden van mijn leeftijd ga.’

‘Tijdens onze wekelijkse ontmoetingen gaan we wandelen, naar musea of praten we over het leven, vertelt Julian.’ Het valt nooit stil en we delen op veel vlakken dezelfde mening.’ ‘Behalve over kunst, daar kunnen onze meningen soms in verschillen’, attendeert Theo. 

Theo is namelijk fervent liefhebber van kunst. Maar ook leest hij graag boeken:  ‘Het trieste is dat ik die boeken door mijn slechte zicht niet meer kan lezen,’ vertelt hij. Gelukkig bracht Julian de oplossing: luisterboeken. ‘Nu zit ik soms hele nachten te genieten van mijn favoriete boeken.’

Leren van elkaars generatie

Hoewel ze uit verschillende generaties komen, hebben Theo en Julian veel aan elkaar. Julian heeft van Theo diepgaande kennis over kunst gekregen en waardeert de levenservaring en adviezen die Theo deelt. Theo merkt op hoe belangrijk het is om andere perspectieven te horen: 'In de meeste gevallen praat je met jezelf en heb je altijd gelijk. Maar door met Julian te praten, krijg ik tegenspraak.' 

Maar ook andersom betekent Theo veel voor Julian: 'Ik hoor vaak dat de band tussen hun opa en oma wat paternalistischer is, maar met Theo kan ik alles bespreken. Er komt nooit een oordeel uit.' ‘Maar,’ benadrukt Theo, ‘je moet oppassen dat je denkt dat je het beter weet. Je moet oppassen dat je jongeren in het algemeen gaat pushen. Het belangrijkste is dat je geniet van de tijd, want die komt niet meer terug.’

Wat ze vooral van elkaar hebben geleerd, is om zonder oordeel in het leven te staan: 'Vaak wordt er negatief over de jongere generatie gesproken, maar die onbevangenheid en het ondernemen in deze generatie inspireert me. Ook als ik Julian zie op zijn smartphone, hoe hij dan met die vingertjes bezig is, dat is voor mij onbegrijpelijk. Ik wou dat ik het ook kon, maar dat kan ik niet meer zien. Dan heb ik zo’n loep nodig.' 

Een onvergetelijke trip

Hun mooiste herinnering? De reis naar Londen. ‘Het was onvergetelijk,’ zegt Theo enthousiast. ‘Ik heb 50 jaar lang deels in Engeland gewoond, maar door mijn slechte zicht durfde ik er niet meer heen. Toen vroeg Julian of ik mee wilde naar Londen. Nou, dan moet je me wel even vasthouden. Het was echt fantastisch.’ Ze bezochten het huis van Lucian Freud, Theo’s favoriete kunstenaar. 'We dronken koffie in het café waar Freud vaak kwam. Het voelde bijna als een bedevaart. Kortom: onvergetelijk.'

Deze reisjes hebben Theo geholpen om vaker de deur uit te gaan. 'Als je als 80-jarige zegt ‘ik voel me jong’, denk je al snel: die heeft zijn pilletjes nodig. Maar het is wel zo dat ik door hem die spinnenwebben wat kwijtraak. Ik ben een stuk optimistischer.' Julian voegt eraan toe: ‘Maar niet alleen door mij. Ik zie het ook meer als een soort opstapje. Doordat we samen met de trein gaan, ben jij ook op eigen houtje dit vaker gaan doen. Dus het komt ook vanuit jou. Ik vind je heel ondernemend.’ 

Theo en Julian laten zien hoe hun bijzondere vriendschap een brug kan slaan tussen twee generaties: ‘Als je student bent en je hebt een middagje over, kijk eens naar zo’n stichting. Zelfs een uurtje kan al veel teweegbrengen,’ adviseert Julian. ‘Maar ook andersom: voel je je eenzaam? Schroom niet om contact te zoeken. Veel jongeren staan er zeker voor open om met ouderen om te gaan.’