‘Een oprechte, lieve vrouw gezocht: Ik Fred, 67 jaar, wonend in Amsterdam Oost, zoek een ongeveer even oude dame die net als ik de eenzaamheid moe is’, was de tekst die ik las op een briefje aan de boom. Een smeekbrief naar pure, zuivere liefde en genegenheid. 

Ik werd geraakt door zijn woorden en besloot hem een berichtje te sturen. Hoewel ik zelf niet geïnteresseerd was in een relatie met hem (en bovendien 41 jaar jonger ben), voelde ik wel de behoefte om te reageren. Ik was nieuwsgierig of Fred al iemand had gevonden om zijn eenzaamheid mee op te vullen.

Een bijzondere ontmoeting 

Diezelfde dag stuurde ik Fred een berichtje, en tot mijn verbazing kreeg ik vrijwel direct een reactie terug. Fred vertelde me dat hij binnenkort zijn eerste date had en hoe zenuwachtig hij daarvoor was. We bleven in contact en enkele weken later stelde ik voor om elkaar te ontmoeten in het Oosterpark. 

Ik heb koffie voor je meegenomen,’ zei hij, terwijl hij zorgvuldig een thermoskan met twee papieren bekertjes tevoorschijn haalde. Naast hem stond zijn trouwe viervoeter Roxy, een mix van een Amerikaanse bulldog en terriër. 

Fred was duidelijk een markante verschijning, met zijn grote 'bling-bling' sieraden en een opvallende bril, waarvan één kant was afgedekt vanwege een recente oogoperatie. Het maakte hem anders, en eerlijk gezegd was ik in het begin een beetje overdonderd. Ik dacht bij mezelf: 'Wat heb ik me nu weer op de hals gehaald?'

Bewogen verleden 

Terwijl we door het park liepen en Fred zijn verhalen begon te vertellen, groeide mijn bewondering voor hem. Hij vertelde dat hij jarenlang in dit park te vinden was, samen met een groep verslaafden die zijn vriendenkring vormde. 

Fred had een bewogen leven achter de rug: 47 jaar geleden kwam hij vanuit Apeldoorn naar de roerige Jordaan in Amsterdam. Op zijn 16e had hij zich, vanwege dienstplicht, bij de Marine aangesloten, maar het rusteloze leven op zee bleek niets voor hem.

Toen hij terugkeerde naar Apeldoorn, ontdekte hij dat zijn vriendin inmiddels een nieuw leven had opgebouwd met een andere man. Gebroken vertrok Fred naar Amsterdam, waar hij verzeild raakte in een schimmige wereld vol drank en drugs. 

Een nieuw begin 

Inmiddels heeft hij dat leven achter zich kunnen laten en is hij al 42 jaar vrij van drugs. ‘Ik ben verschillende keren opgenomen in een afkickkliniek.’ De laatste keer was in 2017, sindsdien heb ik geen druppel sterke drank meer aangeraakt.’ Mede door een openbaring met god, vertelt hij terwijl hij naar zijn arm verwijst met een tatoeage: ‘No more alcohol’. Hij liet deze zetten, nadat hij definitief was afgekickt van sterke drank. 

Eenzaamheid

Ondanks zijn overwinning op drank en drugs, bleef Fred met een gevoel van leegte achter. ‘Na het afkicken eindig je alleen. Je valt in een gat dat je niet zomaar kunt opvullen. Je hebt mensen om je heen in het park, maar dat lost je eenzaamheid niet op. Het is bekrompen en uiteindelijk ben je alleen.’ 

Een vrouw vinden is zijn grootste wens, maar ook zijn grootste zwakte. ‘Ik word te snel verliefd, waardoor het een obsessie kan worden.’ Desondanks zit hij niet bij de pakken neer. Onhandig haalt hij een plastic drukknoop zakje uit zijn borstzak en tovert condooms tevoorschijn.  ‘Je weet maar nooit wanneer je de liefde vindt, grapt hij.’ 

Op zoek naar een maatje 

Achter Fred’s schunnige grapjes schuilt een gevoelige man met het hart op de juiste plek. ‘Ik ben nu 67. Ik wil het beste maken van de tijd die ik nog heb, maar niet alleen. Ik wil een maatje waarmee ik het leven kan delen.’ Samen boodschappen doen, op de markt vis halen, brokken halen voor Roxy, haar uitlaten in het park en genieten van het zonnetje. Dat zijn de dingen die hij het meeste mist.  

Het hoeft voor hem geen sprookjesrelatie te worden. ‘Nee, het samen zijn, het elkaar aanvoelen en elkaar begrijpen is alles. En dat is er nu niet. Dat doet zeer’, zegt hij terwijl hij met een vuist vol gouden ringen op zijn hart bonkt. 

Sinds die dag hebben Fred en ik contact gehouden. Ik ging regelmatig bij hem langs en luisterde naar zijn verhalen. Enkele maanden later kreeg ik ineens een foto doorgestuurd van hem: 'Fred en Angelica verloven zich. Goed en fijn samen zijn! Groetjes Fred!' Niet alleen had hij de liefde gevonden, ook Roxy kreeg er een maatje bij: een hond genaamd Banjer. 

Maak contact met een onbekende 

Het was de vondst van een simpel briefje, opgehangen aan een boom, dat me naar Fred bracht. Niet alleen leidde dit briefje mij naar een bijzondere ontmoeting, maar ook liet het me inzien, hoe belangrijk het is om contact te maken met een onbekende. Je weet nooit wat voor verhaal er achter iemand schuilt. 

De ontmoeting met Fred bevestigde dat we allemaal iets waardevols te bieden hebben aan elkaar, al is het maar een luisterend oor. Contact maken met vreemden kan helen, eenzaamheid doorbreken, en hoop geven, zowel aan de ander als aan jezelf. Fred’s verhaal is een oproep aan ons allemaal: durf die stap te zetten, durf een vreemde aan te spreken, en maak contact met elkaar.