'Ik ben Kris, verliefd op regenbogen, dieren, veganistisch eten, mijn race rolstoel, verschillende culturen, grappen, nieuwe avonturen en vooral: reizen! Ik ben 25 en kom uit Maarssen. Ik Nederland ben ik echter al een hele tijd niet meer geweest, laat staan in Maarssen.'

Ziek zonder diagnose

'Tot mijn veertiende groeide ik zorgeloos op. Ik ging naar school en had een normaal sociaal leven. Wel was ik vaak moe en mijn polsen waren beperkter dan die van mijn klasgenoten. Geen grote problemen, daar kon ik goed mee leven. Maar na één jaar brugklas werd het helaas teveel. Ik was eigenlijk veel zieker dan ik zelf begreep en mijn lichaam trapte op de rem. Wat was er met me aan de hand?



In no time was mijn wereld niet groter dan mijn ouderlijk huis en een revalidatiecentrum. Ik zag mijn ouders en af en toe witte jassen, that's it. Na mijn eerste mislukte revalidatiepoging werd ik rolstoelafhankelijk. Zonder rolstoel kon ik niet naar buiten. Maar een rolstoel kreeg ik niet. Hoe dat kan in Nederland? Ik werd ziek zonder diagnose.'

'Zonder diagnose had ik ook geen onderwijs. Ik had geen recht op school voor zieke kinderen én geen rolstoel waarmee ik zelfstandig naar een ‘normale’ school kon gaan. Daarom verviel mijn leerplicht en zat ik per direct thuis.'

 

‘Kopiëren-en-plakken'-dossier

'Ook een sociaal leven was daarom geen mogelijkheid. Ik kon niet zelf naar buiten. Het was eenzaam: vechten en niet gezien worden. Ik werd steeds zieker en mijn ‘kopiëren-en-plakken'-dossier in de ziekenhuizen werd steeds langer, zonder dat er écht gekeken werd. 



Tot ik op mijn achttiende de juiste arts trof die het direct zag: een erfelijke en progressieve bindweefselziekte genaamd Ehlers Danlos Syndroom. Eindelijk werd ik gezien. Ik was te oud en te ziek om nog naar de middelbare school te gaan, maar ik kreeg wél een elektrische rolstoel voorgeschreven. Echter, dit was een rolstoel waarin ik mij niet kon bewegen: een te zware rolstoel met zoveel productiefouten dat het niet eens op vier wielen kon staan.'

Dromen

'Op mijn 23e had ik eindelijk genoeg gespaard om mijn eigen rolstoel te kopen. Vrijheid! Na acht jaar waren er kansen en mogelijkheden tot een sociaal leven. Ik ging weer op dansles. Dat kan prima met rolstoel en dansen was iets waar ik als kind zó van genoot.'

'Maar naast de kinderdromen had ik meer dromen ontwikkeld. Ik kon zelf naar de dansschool, maar ik kon ook per direct de hele wereld rond. Voor ik het wist was ik vertrokken. In mijn eentje met mijn backpack met de trein Europa rondtrekken. Zo ver mogelijk van de plek die mij zo lang vasthield.'

 

Duurzaam reizen

'Tot nu toe blijf ik in Europa, want het vliegtuig mag ik niet in met mijn elektrische rolstoelaandrijving. Gelukkig heb je in Europa voldoende aan treinen, bussen en boten. Met die vervoersmiddelen reizen is het mooiste dat er is: je ziet elke plek waar je onderweg voorbij komt en deze vorm van reizen heeft de laagste klimaatimpact. Er is zoveel te ontdekken in Europa!'

Bucketkris

'Om te inspireren laat ik mijn verhaal en avonturen zien op social media (@bucketkris), waaronder op YouTube. Werken in de media is altijd een droom geweest, dat is een van de redenen dat ik YouTubevideo's maak. Met mijn video’s hoop ik vooral te laten zien hoe je altijd mooie dingen in het leven kunt vinden. Het is een grote uitdaging maar wauw, het leven kan mooi zijn!'