De Oost-Syrische ritus is een van de vele varianten van christelijke eredienst. Deze is bepalend voor de Assyrische Kerk van het Oosten, de Oude Kerk van het Oosten, de Chaldeeuws-Katholieke Kerk en de Syro-Malabaarse Katholieke Kerk.
De Oost-Syrische ritus is de eredienst die tot stand kwam in kerken binnen het Perzische Rijk der Sassaniden die het Syrisch als rituele taal gebruikten.
De liturgie van de zogenoemde Oost-Syriërs was oorspronkelijk verwant aan die van het antieke patriarchaat van Antiochië. Na het Oecumenisch Concile van Chalcedon in 451 vertrokken veel Syrisch Aramees sprekende aanhangers van de door dit concilie veroordeelde Nestorius naar Perzië, waar al een bloeiend christendom bestond. Onder invloed van de Perzen veranderde de rituele taal van de uitgeweken Syriërs enigszins, zodat er verschillen bestaan tussen het Syrisch van de West-Syrische ritus.
De moederkerk van Antiochië werd vervangen door die van Babylon, volgens de overlevering gesticht door Sint-Thomas de Apostel en diens opvolger Sint-Thaddeüs, een van de zeventig discipelen van Jezus. De Oost-Syrische patriarchen beschouwen zich als hun opvolgers.
De Oost-Syrische ritus wordt ook Chaldeeuwse, Nestoriaanse, Assyrische, Babylonische of Perzische ritus genoemd.
De ritus kent drie verschillende eucharistische grootgebeden: de Anafora (Koedasja) van Sint-Thaddeüs (Mar Addai) en Sint-Mari (Mar Mari); de Koedasja van Mar Theodorus van Mopsueste; de Koedasja van Mar Nestorius.
In de diverse kerken van de Oost-Syrische kerken bestaat het officie uit drie diensten: voor de avond, voor de nacht en voor de ochtend.
De liturgische kalender van deze ritus is verdeeld over negen periodes: Advent; Epifanie; Grote Vasten; Pasen; de Apostelentijd; Zomer; Elia en het Kruis; Mozes; Toewijding.
Tussen de liturgische expressies van de diverse Oost-Syrische kerken bestaan uiteraard verschillen. Die hangen veelal af van hun eigen dogmatische visies. De Assyrische Kerk van het Oosten heeft bijvoorbeeld een andere opvatting over wat als sacrament geldt dan de Chaldeeuws-Katholieke Kerk; zo rekenen de ‘Assyriërs’ de Heilige Desem en het Heilig Kruis tot de zeven sacramenten, maar niet het Huwelijk en de Ziekenzalving.